In een periode waarin we elkaar opeens niet meer mochten aanraken en afstand moesten houden van elkaar, ontstond bij veel mensen het fenomeen huidhonger. Een verlangen om elkaar vast te pakken, te knuffelen of te strelen. Een verlangen naar het knuffelhormoon oxytocine. In deze periode ontstond de nieuwe voorstelling Oxytocin van Isabelle Beernaert (So you think you can dance). Isabelle heeft het unieke vermogen om het alledaagse, gewone leven te vertalen naar een buitengewone choreografie. Haar choreografieën brengen tot leven wat elk mens doormaakt en op een bepaald moment voelt in het leven. Zo ook in Oxytocin: een lichte voorstelling die ons laat zien dat de wereld niet zo donker is als we vaak denken. Je moet het alleen willen zien. En voelen.

De Cultuurvlogger bezocht deze voorstelling in het Delamar Theater in Amsterdam. Zoals Marco al vertelde in een aflevering van de ‘Alle Eerste Dingen’-podcast is dit de eerste dansvoorstelling ooit waar hij is weggelopen, omdat hij het zo slecht vond. Maar wie weet vindt jij natuurlijk wat anders.

Meer informatie of tickets bestellen? Bekijk de website van Isabelle Beernaert!