Onder de noemer Art of Performing presenteert Theater Rotterdam de laatste ontwikkelingen op het gebied van hedendaagse dans en performance art. Voorstellingen op het scherpst van de snede, zonder schroom. Ervaringen die je aannames over wat theater en dans is op zijn kop zetten. Kunstenaars en choreografen uit Nederland, Spanje, Vietnam, Noorwegen en de Verenigde Staten laten aan het begin van dit seizoen hun werk zien in Rotterdam. Radicaal, vernieuwend en avontuurlijk. Feeling curious?

Battling, Rotterdam session

Twee dansculturen staan tegenover elkaar. Ze proberen elkaar af te troeven met de moves die zij zich eigen allebei vanuit een andere danstraditie gemaakt hebben. Om hen heen staat het publiek. 

Hooman nodigt 3 Rotterdamse Local Heroes uit om met hem the battle aan te gaan. Op zoek naar nieuwe moves en verbinding tussen verschillende dansculturen daagt hij dansers uit die hun sporen reeds hebben verdiend in zowel de Urbanscene als hedendaagse dans.

Sinds Hooman Sharifi begon als hiphopdanser heeft die cultuur hem altijd gevoed, zowel op het gebied van lichaamstaal als in attitude. Battling is het begin van een nieuwe productie, een verdere ontwikkeling van de performance Now the field is open, waarin hiphoppers en moderne dansers met elkaar vergeleken werden op het gebied van financiën, expressie en cultuur.

Inmiddels is Hooman een grote naam in het internationale hedendaagse dansveld en was hij artistiek leider van het hedendaags dansgezelschap Carte Blanche uit Noorwegen. Met dit project combineert hij zijn roots en zijn ervaringen met de hedendaagse dans en is geïnspireerd geraakt door de Rotterdamse dansscene.

Re-claiming Space

Met elke keer een andere gast, die ze voor het eerst ontmoet, laat Khadija El Kharraz Alami steeds een andere performance ontstaan. 

Khadija El Kharraz Alami nodigt voor elke editie van Re-claiming Space een andere gast uit op het toneel. Het kan een performer zijn, een kunstenaar, acteur, schrijver, mens, danser… in ieder geval is het telkens een vrouw. De toeschouwer maakt hun eerste ontmoeting mee. Re-claiming Space is een onderzoek naar de ruimte van het vrouwzijn en hoe je daaraan kunt ontkomen.

In de performance gaat Khadija El Kharraz Alami in op vrouwelijk schoon, kwetsbaarheid, ongehoorde stemmen, het fysieke en onderbelichte vrouwelijke perspectieven; “re-claiming space by sharing space.” Haar onderzoek is geïnspireerd door onder meer De ontembare vrouw van Clarissa Pinkola Estés en Your silence will not protect you van Audre Lorde. Ze wil in haar werkproces niet alles van tevoren vastleggen, maar de performance laten ontstaan op het moment zelf.

Uchronia

Het moet anders in de wereld. Maar hoe? Vincent Riebeek gaat terug naar de bron van de mens en zet dans in als een middel voor een nieuw begin. 

Vincent Riebeek gaat voor niets minder dan een remake van onze wereld. Met collages en tableaux vivants nodigen de performers het publiek uit om te fantaseren wat er allemaal mogelijk is, los van het hier en nu. Dat maakt het mogelijk om de toekomst te smeden die we het liefste willen hebben. Voor Riebeek werkt dat idee van thuisloosheid bevrijdend. Alles is mogelijk, niets is gebonden aan conventies, aan tijd en plaats. Uchronia betekent letterlijk ‘geen tijd’, verwant aan utopia ‘een niet-bestaande plaats’. In de voorstelling gaat Riebeek terug naar de oorsprong van dans en van de mensheid zelf, en komt met nieuwe scheppingsverhalen. 

Come on Feet

Electronische dance heeft veel vertakkingen en varianten. Come on feet combineert dancestijlen van de straat en uit het clubcircuit met hedendaagse dans. 

Come on feet begon met de liefde van de makers voor electronic dance music met al zijn subgenres. Footwork is een favoriet. Die muziek- en dansstijl ontwikkelde zich op straat in Chicago en heeft zich de laatste jaren snel over de wereld verspreid. Typerend is het snelle voetenwerk in battles. Granvat brengt footwork op het podium, samen met house- en afrodansstijlen, met live uitgevoerde clubmuziek.

In de voorstelling dansen onder meer Boule Mpanya, een Congolese danser/zanger die werkte met Alain Platel, en Samantha Mavinga, wereldkampioene house dance 2020. Choreograaf Quan Bui Ngoc is artistiek assistent van Platel. Samen presenteren ze de ontmoeting tussen de urban clubcultuur en hedendaagse dans.

Children of Happyland

Vriendelijke consensus was ooit vanzelfsprekend, maar die tijd is voorbij. We leven in een wereld van tegenstrijdige belangen en blinde vlekken. 

Happyland… ooit was het er altijd gezellig. Discussies verliepen er beschaafd, de stoelen waren er ergonomisch, de jassen gewatteerd en de bedoelingen goed. Wie ontevreden of bitter werd, had het aan zichzelf te wijten. Toch? 

Nu steeds meer illusies barsten beginnen te vertonen, wordt het zelfs in Happyland steeds moeilijker om te geloven dat alles goed is. Niets is tenslotte zomaar goed, en misschien is dat maar beter ook. Maar hoe moeten we leven met ongemak, onrust en ontluistering?

Children of Happyland is een allegorische wereld, tussen sprookje en nachtmerrie in. Zarah Bracht legt de zenuw van onze tijd bloot: de interactie tussen fragiele ouderen en extreme schreeuwers, onzekere jongeren en agressieve verkopers, complottheorieën en genuanceerde gedachten, naar adem happende ecosystemen en harde economische ingrepen. Beeldend en fysiek geven de acteurs vorm aan blinde vlekken en tunnelvisies, kwetsbaarheid en verdedigingsmechanismen, betogingen en gated communities, angst en moed.

Na Wholesale destruction en Being wrong and how to admit it is Children of Happyland Brachts derde voorstelling onder de vleugels van Productiehuis Theater Rotterdam.  

Una costilla sobre la mesa: Madre

Met Una costilla sobre la mesa (Een rib onder de tafel) richt de Spaanse theatermaakster Angélica Liddell een monument op voor haar overleden moeder. 

Ze gebruikt daarbij twee inspiratiebronnen: de roman As I lay dying van William Faulkner, over een arm gezin waarvan de moeder sterft, en foto’s van vrouwen met bedekte hoofden uit de negentiende eeuw. In de voorstelling gaat Liddell terug naar het land van haar voorouders: de Extremadura in het hete, traditionele zuidwesten van Spanje. Liddell voelt elke nacht dat haar moeder haar roept. Ze maakt de voorstelling die haar moeder had willen zien, met flamencozanger Niño de Elche. Als een zorgvuldig gemaakte lijkwade. 

Angélica Liddells theater is politiek, maar ook sterk persoonlijk. Haar credo: proberen om pijn om te zetten in schoonheid. Madre is een theatraal, barok en vurig requiem, waarin Liddell uitdrukking geeft aan de haat-liefde verhouding die ze met haar moeder had. Samen met haar performers en een flamenco-zanger creëert Liddell een eigen ritueel, dat op indringende wijze op zoek gaat naar de wortels van rouw.

Dancer of the Year

Trajal Harrell combineert moderne dans met voguing en brengt zo niet alleen stijlen, maar ook publieken bij elkaar. Toen hij uitgeroepen werd tot danser van het jaar was dat voor hem aanleiding om opnieuw na te denken over zijn uitgangspunten.

De afgelopen jaren toerde de Amerikaanse danser en choreograaf Trajal Harrell de wereld rond met voorstellingen waarin hij de moderne dans van de witte, artistieke middenklasse samenbrengt met voguing, een stijl die het terrein is van de Afro-Amerikaanse en Latino LGBTQ+-gemeenschap.

In zijn solo Dancer of the year zien we Harrell gebaren herhalen om ze in zijn lichaam op te slaan. In een intieme setting deelt Harrell zijn werk met ons. 

De Amerikaanse danser en choreograaf maakte de solo nadat hij door Tanz Magazine werd verkozen tot Dancer of the year 2018. Deze onverwachte erkenning zette hem ertoe aan om stil te staan bij zijn status en identiteit als danser. Wat is de waarde van deze titel? Wat is de waarde van dans, van de danspraktijk, en de kennis die ze voortbrengt? Hoe wordt geschiedenis in de dans en het lichaam opgeslagen, en hoe wordt die overgedragen? Harrell bekijkt zijn artistieke stamboom opnieuw, en de choreografische strategieën die hij in de loop van de jaren ontwikkelde om zichzelf en zijn identiteit uit te drukken.

Crowd Simulation Room

Wie zijn ‘wij’? En hoe zou de wereld eruitzien als we de veronderstelde scheiding tussen mens, dier, plant en ding opheffen? 

In een technologische speelruimte doet BVDS een voorstel om de focus op het individu los te laten en in plaats daarvan te oefenen in de vorming van een groepslichaam. Geïnspireerd op de zwerm en de kudde verkent Crowd simulation room op een speelse manier de mogelijkheden voor de mens om zich te verbinden met het grote geheel. In een oefenruimte midden tussen de mensen, de dieren, de planten en de dingen speelt de bezoeker The game of life, in een simulatie waarin niet the survival of the fittest centraal staat, maar waarin het juist gaat om co-existentie. 

Crowd simulation room is onderdeel van het vierluik Rooms for transformation waaraan BVDS de komende jaren bouwt. In deze ruimtes voor transformatie dromen de makers samen met het publiek een nieuwe wereld tot leven en doen ze verwarrende, lichtvoetige, confronterende voorstellen voor een verandering van de rol van de menselijke soort op deze planeet. De werkelijkheid die verschijnt is de werkelijkheid die wij aandacht geven. Vanuit dit opbeurende principe schept BVDS ruimtes om dit te oefenen. Want we zijn als mens ‘in wording’: de huidige vorm van menszijn is niet het eindpunt van de evolutie. BVDS staat stil bij en beweegt zich rondom de vraag hoe wij als westerse mensen van nu kunnen en moeten transformeren. 

Wil je nou meer informatie over dit programma? Wil je tickets kopen, trailers zien of kijken wanneer de voorstellingen plaatsvinden? Bezoek dan de website van Theater Rotterdam!