Glazen stolp

In het boek ‘The Bell Jar’ vergelijkt Sylvia Plath een depressie met het gevoel van ‘onder een glazen stolp leven’. Het leven aanschouwen en aan je voorbij zien trekken zonder er écht deel van uit te maken. Nu wil ik op geen manier depressie vergelijken met een leven in coronatijd, maar toen ik deze metafoor laatst weer eens hoorde, voelde ik toch op een bepaalde manier een steek van herkenning.  

Mijn huisje voelt soms ook als een glazen stolp van waaruit ik het leven daarbuiten bekijk.

Niet dat er buiten heel veel gebeurt – Koningsdag of het kampioenschap van Ajax daargelaten –, maar toch voel ik me steeds meer alsof ik in een bubbel zit van waaruit ik niets meer écht kan aanraken. Niets echt kan voelen.

Het lijkt alsof met het ontluiken van de lente ook in mij een enorm verlangen ontwaakt om weer in een zweterige festivaltent te springen of een vreemde te omhelzen na een peptalk in de wc’s van een club. Alsof er een enorme vulkaan in me op het punt staat om uit te barsten maar ik gewoon nog niet het hamertje kan pakken om de stolp te laten breken. Gekmakend veilig.

We moeten nog even volhouden. Toch valt het me steeds zwaarder. Ik weet dat ik niet mag klagen want ik heb het hartstikke goed. Ook ben ik gezegend met het fijne werk dat ik nog kan doen. De nieuwste podcastserie die ik maak (link naar Spotify) heeft als een van de deelvragen: ‘Hoe blijf je je elke dag verwonderen?’ Antwoorden zoek ik in Teylers Museum in Haarlem.

Dit onderzoek had niet op een fijner moment kunnen komen. Hoewel het de ene dag beter lukt dan de andere heb ik al een paar dingen gevonden die helpen. Het belangrijkste is nieuwsgierigheid. Hoe werkt iets eigenlijk? Hoe komt het dat een regenboog deze kleuren heeft? Wat heeft de persoon die aan de andere kant van mijn scherm zit eigenlijk voor dag gehad?

Je niet eens het antwoord te weten. Alleen al je dingen afvragen, even stil te staan bij het feit dat niet alles vanzelfsprekend is, dat helpt. Dit deden we als kind al. Ook tijdreizen door boeken te lezen, podcasts te luisteren, je even helemaal te verdiepen in een breiwerkje of een nieuwe taal leren. Het is niet zaligmakend, maar het geeft wel wat afleiding om die overdaad aan energie ergens naartoe te sturen. En dat helpt al.

Ik ben heel benieuwd: Hoe zoek jij spanning op in dit leven? Hoe blijf jij je verwonderen?

Ik wil uit mijn stolpje. Maar wel met een knal. Als het echt kan. Ik wil roerige jaren 20 alsof we nooit van ons leven een feestje hebben meegemaakt. Ik wil samen onze stolpen kapotslaan en elkaar omhelzen tot het pijn doet. Scherven brengen geluk. Ik ben er klaar voor.

Deze column is geschreven door podcastmaker, actrice en zangeres Dide Vonk en is onderdeel van de serie ‘De Makerscolumn’ die wekelijks hier verschijnt. Meer zien van Dide?