Trakteren!
Daar sta ik dan.
Op een stoel.
In een troetelbeertjestrui met een schaal vol lekkernijen.
Geen rozijnen, nee, snoephorloges en chipskettingen!
Ik ben alleen nog maar een brede glimlach onder een kartonnen zes.
Badend in een golf van kinderstemmen die “twee violen” in twaalf toonsoorten zingt.
Bij de derde ‘hieperdepiep’ grist een grijpgrage meute kleuters gulzig de schaal leeg.
Stijf van de suiker kronen ze mij de koning van de klas.
Met paniek in de ogen blèrt de invaljuf:“En nu de klassen rond!”
Ik mag twee dienaren kiezen die de doos ‘Merci’ dragen.
Samen gaan we op staatsbezoek door de hele school.
Elke leraar tekent de kaart en krijgt een ongezond geschenkje
Tijdens de lange tocht tussen de klassen graaien we zelf ook uit de doos.
We hebben genoeg.
De reis eindigt in groep zes met nog twee stuks over.
Een gulzige juf glundert.
Ze verwelkomt ons groots.
Met een theatrale act kiest ze haar traktatie.
Overdreven en slecht gespeeld naar mijn smaak.
Alle kinderen kijken.
Watertandend.
Verongelijkt roepen de ogen “” Waarom zij wel en wij niet?”
En ik zie het ineens: zij hebben niets.
Ik denk aan al die andere klassen, al die kinderen,
die hebben moeten toekijken hoe ik paradeer met een bak vol lekkers.
Schaterlachend mezelf volstouw met stukken chocola.
En ik houd nu de laatste in mijn hand.
Groep zes kijkt me hongerig aan.
“Wij kunnen je laatste chocolaatje wel delen!” zegt een dapper meisje achterin.
Een van mijn bedienden ruikt onraad en propt het laatste snoepje in zijn muil.
En ik?
Ik huil.
Ik heb mijn verjaardag nooit meer gevierd.
Ziek, de tandarts en ik heb al zeven opa’s begraven.
Vorig jaar geen smoes.
Zo heeft de ziekte van C toch nog voordelen.
Dat was tijdens de eerste lockdown, die ik zelf het leukst vond.
Die was nog spannend, de dood zat op je nek, iedereen kon het krijgen.
We waren met zijn allen, deelden dezelfde angst.
Luisterden naar de leiders, lachten om de tolk, leefden apart maar voelden ons samen.
Online ontsproten her en der creatieve initiatieven.
Op afstand gaven we knuffels, zoomden de zoenen
Wasten en klapten onze handen stuk.
We zongen troost toe.
Ik vond dat best fijn.
Maar ergens kregen we genoeg van elkaar.
Werden ‘wij’ weer ik, ik en ik.
Dit jaar geen smoesjes. Ik deel weer uit.
Ik heb genoeg.
1 april ben ik jarig en dat vier ik.
Alle merchandise van de ongespeelde show staat klaar:
T-shirts, petten, mokken, sleutelhangers, mondkapjes en zo veel meer.
Word mijn vriend op Facebook of Instagram en deel mee.
Ik trakteer.
Deze column is geschreven door acteur en theatermaker Robbie Aldjufri van makersduo Standje Graf en is onderdeel van de serie ‘De Makerscolumn’ die wekelijks hier verschijnt. Meer zien van Standje Graf?
