Ivo van Hove en Internationaal Theater vertonen ‘Cultureel machogedrag’
Het Holland Festival is ook voor De Cultuurvlogger officieel van start gegaan. De komende tijd zal ik 8 voorstellingen recenseren/ beschrijven voor jullie. En deze keer blog ik voor jullie over Age of Rage een nieuwe voorstelling van Internationaal Theater Amsterdam en Ivo van Hove.
© Jan Versweyveld
Drie en een half uur. Zo lang duurt de nieuwe voorstelling van Ivo van Hove en Internationaal Theater Amsterdam. Gelukkig had een een notitieboekje mee, want anders snapte ik er na 2 uur geen snars meer van. Voordat ik trouwens verder schrijf moet ik even een hele grote kanttekening bij dit artikel zetten: de voorstelling die ik gezien heb was een try-out. Dus waarschijnlijk zijn er nog dingen veranderd. Terug naar de voorstelling: een Griekse tragedie.
In deze voorstelling is de geschiedenis van de Trojaanse oorlog en de koninklijke Atridenfamilie het vertrekpunt. Ifigeneia in Aulis, Trojaanse Vrouwen, Hekabe, Agamemnon, Elektra en Orestes (allemaal boeken) worden gemonteerd tot een doorlopend verhaal. Age of Rage laat de mechanismen, onontkoombaarheid en uitzichtloosheid zien van een cirkel van geweld.
Nu weet ik niet hoe het met jouw kennis van deze verhalen en geschiedenis zit, maar verder dan het paard van Troje kom ik niet en ik denk wel dat het helpt als je enige informatie van deze verhalen weet, maar laten we beginnen bij het begin, want wie weet is deze voorstelling wel wat voor jou!
De setting imponeert meteen als je binnen komt. Het podium staat letterlijk in vuur en vlam en halvewege het podium zien we een soort stalen hekwerk met een tijdlijn en veel Griekse namen. De coulissen zijn weggehaald en aan de randen van het podium staat een soort bouwconstructie met muziekinstrumenten eronder en beiden bouwconstructies zijn verbonden met een brug. Denk eraan: het podium staat in vuur en vlam.
Wat volgt is cultureel machogedrag zoals ik het zelf zou willen noemen. Er wordt door vooral de jongere acteurs goed gespeeld en de eerste twee uur vliegen ook zo om, MAAR het kost me zoveel moeite om het verhaal te volgen en wie nou precies wie is, dat het stuk daardoor kracht verliest voor mij. Ik het gevoel dat omdat ze meerdere verhalen vertellen en niet één, dat zelfs die 4 uur eigenlijk niet genoeg is en dat ik daarom alleen de hoofdpunten meekrijg en daarom niet kan binden met de karakters.
Na de pauze zijn we 12 jaar verder in het verhaal en komt de clou van het stuk goed naar voren. Een familie die door traditie en herhaling elkaar blijft afslachten en komen daar met moeite uit. Ik snap het, zeker. Alleen weet ik dus niet of al dat visuele geweld van vlammen, zand, bloed, regen een toevoeging is aan de essentie van het verhaal. Althans voor mij op dat moment. Ik heb al meerdere stukken gezien van Internationaal Theater Amsterdam waar ze met veel minder veel beter een verhaal konden vertellen.
Maar al met al is dit zeker theater van het hoogste niveau en ben je er waarschijnlijk bij gebaad als je een kleine moeite neemt om je een beetje in te lezen in het onderwerp. Hou je van Griekse tragedies of (spoiler alert) een stuk waar iedereen en alles maar om de haverklap dood gaat, dan is dit misschien wel een stuk voor jou.
Wil je nou meer informatie over Age of Rage of het Holland Festival? Dat kan op de website van het Holland Festival. En bekijk voor de andere shows die ik ga zien de Cultuuragenda hier op de website! *Deze blog is geschreven in opdracht van het Holland Festival, maar zoals altijd met onafhankelijke pen geschreven.