Ja, ik Wil! de Musical: Een muzikale farce zonder vonken (of vuurwerk)
Sommige sequels overtreffen hun voorganger, andere gaan kopje onder in een zee van opgeklopte verwachtingen. Ja, ik wil!, de opvolger van het veelgeprezen Blind Date, valt helaas in de laatste categorie. Waar de eerste musicalcomedy een sprankelende verrassing was vol scherpe oneliners, goed getimede humor en een gedenkwaardige cast, voelt deze tweede poging als een geforceerd huwelijksfeest waarbij de ceremoniemeester per ongeluk de ringen in het buffet heeft laten vallen.
Foto’s door Annemieke van der Togt
Van een blind date naar een blinde vlek
Blind Date won in 2023 drie Musical Awards, en terecht. Brigitte Heitzer schitterde, Allard Bloms teksten waren scherp, en de voorstelling wist met een ogenschijnlijk simpel concept een wervelwind van humor en muzikaliteit te creëren. De kracht zat hem in de eenvoud: één scène, één setting, de date zelf. Juist die beperking zorgde ervoor dat de humor en spanning optimaal benut werden.
Maar bij Ja, ik wil! wordt al snel duidelijk dat deze opvolger een moeizame relatie heeft met zijn voorganger – de chemie is verdwenen, en de huwelijksreis wordt gecanceld. In plaats van de strakke focus van Blind Date volgt deze voorstelling een compleet trouwtraject van een jaar. De keuze om de verhaallijn uit te spreiden over een lange periode haalt de vaart eruit en maakt het geheel juist minder spannend. Had men zich beperkt tot alleen de bruiloft zelf, dan hadden alle dilemma’s – van de gastenlijst tot de taart, van de dans tot de geloften – zich ter plekke kunnen ontvouwen.
Een farce zonder klapstuk
De eerste helft van de voorstelling is een aaneenschakeling van voorspelbare scènes: de gastenlijst is te lang, de duiven te duur, de openingsdans mislukt. En dat alles gelardeerd met schoonmoedergrappen die zelfs op een gemiddelde bruiloftsreceptie te belegen zouden zijn. Waar Blom in Blind Date nog grossierde in snedige humor, blijft het hier bij een handjevol oneliners die klinken alsof ze rechtstreeks uit een tegeltjeswijsheid-Instagramaccount komen.
En dan is daar nog de pauze. Op dat moment vraag je je af: waarom? We hebben ons immers al door de planningsperikelen geworsteld. Toch volgt er nog een tweede helft waarin de generale repetitie centraal staat – en ja hoor, zij breekt haar hak en hij scheurt uit zijn broek. Het voelt alsof we ineens in een aflevering van Iedereen is Gek op Jack zijn beland, maar dan zonder de charme van André van Duin.
Lichtpuntjes in de loungehoek
Niet alles is verloren. Freek Bartels bewijst opnieuw zijn vocale talent en Paul Groot redt waar hij kan met zijn komisch talent en snelle typetjes. Zijn rol als weddingplanner die zijn eigen huwelijk niet op orde krijgt, had echter meer ruimte mogen krijgen om de flauwe grappen over trouwjurken en danslessen te overstijgen. Muzikaal blijft de voorstelling hangen in een lounge-sfeertje dat nergens echt weet te vlammen, al zijn er twee razendsnelle ABC-gedichten van Bartels die nog enig vuurwerk brengen.
Een liefde die niet lang zal duren
Ja, ik wil! is alles bij elkaar best vrolijk en vermakelijk, maar mist de scherpte en originaliteit van Blind Date. Waar die eerste voorstelling een verrassende liefdesverklaring was aan het musicalgenre, voelt deze als een verplicht nummertje op een bruiloft waar je liever vroegtijdig afscheid neemt. Voor fans van platte komedie misschien nog een aangename avond uit, maar wie op zoek is naar de magie van Blind Date zal teleurgesteld de ringen weer in het doosje stoppen en annuleren vóór de aanbetaling definitief wordt.