Moedig Voorwaarts: Damn, Honey! en de kunst van volharding

Er zijn van die avonden waarop je het theater uitloopt en denkt: Ja, dít is waarom we de barricades opgaan. En dan bedoel ik niet die barricades vol TikTok-rants en comment sections, maar de echte, tastbare, soms o zo vermoeiende strijd tegen ongelijkheid.

Gisteravond beleefde Moedig Voorwaarts, de nieuwe voorstelling van Nydia van Voorthuizen en Marie Lotte Hagen, haar première in De Kleine Komedie. En als er ooit een stuk was dat de kracht en frustratie van feministisch activisme in één broeierige, humoristische, maar bij vlagen snoeiharde voorstelling wist te vangen, dan is het deze wel.

De illusie van de overwinning

Het begint zo feestelijk. Fluorescerende outfits, een lichtsabel, en een opbouwende beat die belooft dat er iets groots staat te gebeuren. Je zou bijna denken dat de feministische strijd gestreden is, dat Damn, Honey! zegevierend door het theater kan marcheren terwijl het publiek juichend de overwinning viert. Maar dan – bam! – de realiteit dringt zich op. De vijand heeft zich niet teruggetrokken, hij is alleen slimmer, geniepiger en soms zelfs influencer geworden.

Dat besef daalt in wanneer Nydia en Marie Lotte vertellen over een lessenreeks die ze gaven op een middelbare school. De jeugd zou toch progressiever moeten zijn? Maar nee: de leerlingen komen aanzetten met de riedeltjes van Andrew Tate en beweren dat de loonkloof een verzinsel is. Het is een mokerslag, maar de dames verwerken die desillusie met een briljante scène: Nydia voor de klas, terwijl Marie Lotte als sportcommentator het gevecht analyseert. (En dan andersom) Want zo voelt het soms: een bokswedstrijd waarin je steeds maar weer moet opstaan.

Schakelen tussen strijd en kwetsbaarheid

Het duo wisselt moeiteloos tussen hilarische sketches, persoonlijke verhalen en muzikale intermezzo’s. Ze behandelen alles: van angststoornissen tot de woningcrisis, van de onmogelijkheid om activistisch alles perfect te doen tot de eeuwige tirannie van schoonheidsidealen. En telkens weten ze je nét als je op het punt staat te verdrinken in de zwaarte, weer met een scherpe grap boven water te trekken.

Marie Lotte excelleert in kwetsbaarheid, gooit zichzelf – letterlijk en figuurlijk – bloot, praat openlijk over haar angststoornis, haar versgebroken relatie en de kankerdiagnose van een van haar beste vrienden. En waar ze de lachers aanvankelijk steevast op haar hand heeft, weet ze de zaal in één seconde muisstil te krijgen. Dat is geen toeval, dat is vakmanschap.

Nydia is de rots in de branding, de ‘straight man’ in hun dynamiek, waardoor Marie Lotte’s ontboezemingen extra hard binnenkomen. Maar onderschat haar niet: ze staat even stevig in haar schoenen als ze een publiek dat het even niet meer weet bij de hand neemt en zegt: dit is hoe we door kunnen gaan.

De conclusie: vooruitgang is mogelijk, maar niet vanzelfsprekend

Luister hier naar Damn, Honey! in de De Kleine Cultuurshow.

Het mooie aan Moedig Voorwaarts is dat het precies dat doet wat de titel belooft: het moedigt aan, zonder de werkelijkheid te verbloemen. Het is geen preek, geen opgeheven vingertje, maar een liefdevolle schop onder de kont voor iedereen die het soms even niet meer ziet zitten.

Dus ja, ik ben misschien een beetje partijdig – mijn stem zit zelfs in de show – maar dat verandert niets aan de conclusie: Nydia en Marie Lotte leveren een voorstelling af die zowel scherp als warm, hilarisch als pijnlijk en hoopvol als realistisch is. En dat is precies wat we in deze tijd nodig hebben.

Dus trek je felste outfit aan, grijp je denkbeeldige lichtsabel en ga het theater in. Want als Moedig Voorwaarts één ding bewijst, is het dit: de strijd mag dan vermoeiend zijn, samen wordt hij een stuk draaglijker.