De Twijfelaar
Dat we tegenwoordig eigenlijk alleen nog maar online leven is de redding en de vloek van deze tijd. Fijn dat mijn leven niet stopt bij de voordeur: niet zo fijn dat de reagurende kortpittige kapsels vanuit hun woonkamer in Venlo daar net zo over denken. Iemand als Trump mag geen toegang meer hebben tot Twitter, maar deze Facebookstrijders kunnen we blijkbaar het internet nog niet ontnemen. Kwestie van tijd, spreek ik mezelf dan bemoedigend toe.
Soms heb ik nog even echt contact. Dan komt er iemand op de koffie binnen het legale tijdvak. Maar toen die vriendin op de koffie over rooms (Clubhousers weten waar ik het over heb) begon in plaats van kamers vond ik dat helemaal niet meer gek. Ook ik heb deze nieuwe app op mijn lijstje van verslavingen gezet. Dat is eigenlijk al het eerste signaal. Dat obsessieve internet gebruik. Signaal voor wat? Dat komt nog. Eerst even dit.
Ik ben het type dat altijd net even achter loopt op dingen. Dat heeft niets te maken met het feit dat ik uit de Achterhoek kom waar pas na twee maanden de trend uit de randstad aan komt tuffen met het sprintertje vanuit Arnhem. Het is ook niet zo dat ik trends pas durf te kopiëren wanneer ik er heel zeker van ben dat het de standaard is. Dat principe waar winkels als de H&M groot op zijn geworden. Wat ik wel ben, is een twijfelaar. Ik kan op vakantie met gemak tien keer langs een café lopen, omdat ik niet zeker weet of ik naar binnen wil. Of pas na twee weken dat blousje van tien euro waar ik elke dag minstens één keer naar kijk op Vinted aanschaffen. Ik heb veel overwegingstijd nodig.
Nu heb ik een EP uitgebracht. Met een activistische, linkse titel waarmee ik de doorgewinterde millennial uitstraal die ik voel te zijn. Wakker. Waarom dat een activistische, linkse titel is, hoef ik jullie vast niet uit te leggen. ‘Wakker zijn’ is de trots van onze generatie. Deze EP lag al een poosje op de plank met een flinke laag stof: mijn overwegingstijd. Daarmee sloeg ik de plank mooi mis.
“Luisteren naar de EP van DEBORAH? Dat kan hier!”
Terwijl ik de zojuist genoemde EP trots aankondigde op mijn social media accounts, plaatste ik mijn zorgvuldig gekozen hashtag #wakker. Zo kwam ik in de fabeltjesfuik van de wakker-hashtags terecht. Eindeloze berichten van mensen die trots roepen dat ze bij de wakkere Nederlanders horen. Mijn linkse bubbel werd op brute wijze kapotgeslagen met de knuppels waarmee ze een week geleden de Jumbo nog onder handen hadden genomen. Wakker is gekaapt door de complotdenkers. De coronawappies. De viruswaanzin-aanhangers. De volwassen peuters die met stampende passen en snotterende neusjes schreeuwen dat hun vrijheid er niet meer is.
Mijn liedjes worden opeens omhuld door een rechtse, populistische plak fabels en ik kan er nu niets meer aan doen. Twee maanden geleden was alles nog oké geweest. Nu ben ik opeens de pionier van de aluminiumfolie hoedjes. Misschien moet ik eens gaan overwegen om aan die overwegingstijd te werken.
Deze column is geschreven door kleinkunstenares, zangeres, podcastmaker en producer DEBORAH en is onderdeel van de serie ‘De Makerscolumn’ die wekelijks hier verschijnt. Meer zien van DEBORAH?
