Trust the process
Hier zit ik weer. Na de vorige keer mijn zorgen te hebben gedeeld over nieuwe keuzes maken, lijkt er wat dat betreft niets veranderd te zijn. Althans, niet voor mij. Keuzes dienen zich immers keer op keer aan. De wereld draait door en nieuwe keuzes lijken in mijn hoofd wereldproblemen te worden. Alles verandert continue, dat is het enige dat zeker lijkt op dit moment.
De zomer loopt tegen zijn einde, de dagen worden korter en de regen doet vaker haar intrede. Bij de gedachte dat we weer binnen moeten zitten, voel ik de melancholie al opkomen. Is er ten opzichte van vorig jaar eigenlijk iets veranderd? Het lijkt alsof ik nog steeds in een spagaat verkeer met mijn bijbaantjes, mijn werk als abstracte schilder en mijn sociale leven. Op dinsdagen en donderdagen geef ik meerdere yogalessen en reis ik met de trein op en neer naar Apeldoorn. Ik kom laat in de avond thuis en begin de volgende ochtend weer vroeg met het inlijsten van kunstwerken voor anderen. Het ene weekend werk ik wel en de andere niet. Maandag is mijn dagje weekend.
Als zzp'er wring ik mij in allerlei bochten om tussen de werkuren door creatief te blijven en zo wordt de maandag toch vaker een werkdag dan een welverdiende weekenddag. Om het erger te maken, besloot ik ook nog eens te gaan latten tussen Amsterdam en Deventer. Mijn flexwerkplek zit namelijk in Amsterdam, terwijl mijn atelier in Deventer zit. Nu ik dit schrijf, voel ik mij een beetje gek worden. Ik moet er zelf om lachen. Klaarblijkelijk is het hebben van een plek niet voldoende om stabiliteit in mijn leven te creëren. Die lijkt nu juist nog verder te zoeken. Kennelijk kan ik het gewoon niet.
Ik loop vast en speur naar een nieuw spoor. Een nieuwe weg. Dat nieuwe spoor laat zich echter tegenhouden door angsten voor het onbekende, mijn behoefte voor financiële zekerheid en stabiliteit. Ik blijf zoeken en denken. Fuckzooi. Ik zie de mogelijkheden niet. Als er een ding mijn creativiteit tegenhoudt, dan is dit het wel! Mijn hoofd is als een trein die alsmaar obstakels tegenkomt. Een saboteur die alles omver wil schoppen, zonder dat ik daarom gevraagd heb.
Mijn denkproces gaat verder en bedenkt een manier om zichzelf te manipuleren door te blijven herhalen dat moeilijke situaties, mogelijkheden zijn en geen onoplosbare problemen. Ook oncomfortabele situaties, waar verandering mij onzeker maakt over mijn posititie als kunstenaar en als mens, zijn uitdagende mogelijkheden. Door woorden als ‘ik kan het niet’, ‘het lukt mij niet’ en ‘het is lastig’ te vermijden, voel ik ineens iets veranderen. Terwijl ik dit schrijf, voel ik de wil om door te gaan sterker worden. Mijn hoofd begint weer bouwstenen te maken om verbinding te creëren. Ik voel nog steeds mijn innerlijke saboteur die mij naar beneden wil halen, maar mijn positieve state of mind lijkt terug te zijn. Hehe, eindelijk!
Ik kan de slaap niet bevatten, niet na die eerste openbaring. Het ene idee na de andere begint te vloeien over nieuwe mogelijkheden. In de ochtend als ik opsta – gaar, maar voldaan –verkoop ik geheel onverwachts een van mijn schilderijen. Wow, er stroomt echt weer iets!
De flow stroomt overduidelijk en die innerlijke saboteur gaat weer liggen. Ik realiseer me dat deze saboteur van tijd tot tijd weer terugkomt en dat verandering deze weer wakker maakt. Gelukkig leer ik deze trigger steeds beter te doorgronden en besef ik dat er slechts twee dingen nodig zijn om mij tot mezelf terug te brengen: mijn maakproces als abstracte schilder, maar ook het doel dat ik samen met het team van de Arthoodcollective heb om de mentale gezondheid van jongvolwassenen te ondersteunen door dit maakproces te delen. Hierdoor gaat mijn passie weer stromen. Dus blijf ik tegen mijzelf zeggen: “Hou je doel voor ogen, maar vertrouw het proces. You got this!”
Deze column is geschreven door beeldend kunstenaar en illustrator Nicole Gigatti en is onderdeel van de serie ‘De Makerscolumn’ die wekelijks hier verschijnt. Meer zien van Nicole?
