Mount Rushmore
Terwijl we onze laatste slok thee nemen, zucht mijn moeder hoorbaar. “Ik was laatst ook zo vergreld,” zegt ze. “Ik heb het op Facebook gezet.” Als ik bij mijn ouders ben, kunnen mijn moeder en ik soms even heerlijk spuien. Ik glimlach. Ze had die week haar frustratie geuit over de politiek en hoe lang het duurt om een coalitie te vormen. Ik had het desbetreffende Facebookbericht voorbij zien komen en er bewust niks over gezegd, maar nu geeft ze me een voorzet en ik sta voor een open doel.
“Ik denk niet dat Facebook de plek is waar je deze frustratie moet uiten,” zeg ik haar. “Er ontstaat zo snel een wellus-nietus-gesprek waar de frustraties hoog oplopen, terwijl er barweinig argumenten worden gebruikt.” Ze vraagt me waar ze dan heen moet met haar frustratie. Ik antwoord dat ze bij mij altijd mag ventileren of dat er wellicht een soort politieke of maatschappelijke praatgroep is waar ze naartoe kan. Mijn eigen advies blijft door mijn hoofd suizen. Probeer ik uit bescherming mijn moeder monddood te maken?
Een plek waar ik mijn frustraties kan uiten of waar ik kan ventileren is voor mij ook vaak nog een zoektocht. Lange spraakmemo’s stuur ik naar mijn soulmate waarin ik verschillende onderwerpen buitenspel probeer te zetten. Door middel van de posters van de voorstellingen die ik maak, geef ik subtiel commentaar op de druk die de theatersector zet op het blijven produceren van voorstellingen om geld te kunnen verdienen. Ga eens een echt interessant onderzoek aan, denk ik dan. De voorstellingen waar de posters voor dienen, zijn allen binnenschools gemaakt en ik riskeer daarmee geen gele of rode kaart (valt het op dat ik laatst voor het eerst bij een voetbalwedstrijd ben geweest?). Tijdens het voeren van een discussie probeer ik vaak uit te komen op de gulden middenweg en geldt de gouden regel ‘we hoeven het niet met elkaar eens te zijn’, als noodzakelijke laatste fluitsignaal.
Inmiddels ben ik begonnen met de premaster Contemporary Theatre, Dance and Dramaturgy. In de introductieweek lees ik gulzig de eerste teksten. Ik heb altijd gehouden van kennis vergaren en vind het ontzettend leuk om nog even door te studeren. Voor het vak Nederlandse Theater- en Danscultuur lezen we het boek Theatre & Protest van Lara Shalson. Het gaat over de intersectionaliteit van theater en protest en hoe deze elkaar wederzijds kunnen beïnvloeden, maar ook hoe ze vaak onderling verbonden zijn aan elkaar. Wanneer theater het gesprek met protest aangaat, zit ik op het puntje van mijn stoel, zowel wanneer dit binnen als buiten de gebruikte pa(n)den van het theater plaatsvindt. Artivism, de samentrekking van Art en Activism. Ik. Wil. Daar. Meer. Van.
Wellicht kan ik mijn moeder artivism aanraden om als uitlaatklep te onderzoeken. Ze is ten slotte ook kunstenaar. Wie weet komt ze in haar atelier tot een nieuw inzicht dat ze via haar kunst met de wereld kan delen. Ze kan in opstand komen tegen de 1,5 miljoen kilo Nederlandse wol die jaarlijks de prullenbak in gaat, of ze zou unmute us in haar werk kunnen boetseren. Ze zou wellicht een plek kunnen geven aan haar frustraties over meer transparantie vanuit Den Haag of haar idee van de juiste coalitie. Hoewel, ik zou enorm lachen als ik in haar krachtige natuurkeramiek tussen de rotswanden als een soort Mount Rushmore de hoofden van Ouwehand, Simons, Ploumen, Klaver, Kaag en Rutte zou zien staan.
Deze column is geschreven door Docerend Theatermaker Vera Bonder en is onderdeel van de serie ‘De Makerscolumn’ die wekelijks hier verschijnt. Meer zien van Vera Bonder?
