Kerstdromen
Slaperige ogen openen. Het ontwakende lichaam draait zich langzaam om en rekt zich uit. Dekens knisperen als de eerste voetstappen op verse sneeuw: nog maar even pril, tot het wordt ondergelopen door haastende voetstappen of dribbelende hondenpootjes. Een hand grijpt het lege kussen naast zich en knijpt met pipse ochtenkracht zacht en bijna lieflijk. Een kreun ontsnapt uit de zeker voor tien uur gezwegen keel die de wereld laat weten twijfelloos te bestaan. Zich omdraaiend en verstoppend in warme dekens die dienst doen als betrouwbaar fort worden de ogen nog eens gesloten. Oren registreren het stilzwijgen van de muren en de kalmte van schuine daken waaronder het fort zich bevindt. De stilte is vol met gapend verlangen en hoopvolle verwachtingen. Het lichaam zucht en besluit te controleren of de dag echt begonnen is. Oogleden openen zich een tweede keer en leggen het licht dat de kamer binnenvalt vast. Glinsterende stofdeeltjes worden opgelicht door de kracht van de zon die volhardend haar weg baant door het kleine schuine dakraam dat op een kier staat. Kreunend en sneller dan verwacht duikt het lichaam in elkaar en verdwijnt in het fort. Nog niet. Ogen hervinden het donker en sluiten zich weer wanneer ze zeker zijn van hun beschutte plek. Het is stil in het fort. Nog stiller dan zwijgend kalm. Stiller dan geruisloos. Muisstil. Wanneer je hierbinnen bent, zou daarbuiten alles kunnen gebeuren.
Gedachten zoeken hun terugweg naar de onaffe droom die bruut werd verlaten zonder gedag te zeggen. Ontwijkende beelden lijken weg te sluipen wanneer deze maar gedeeltelijk worden terug gehaald. Een haardvuur verschijnt, lachende stemmen, een zachte aanraking. Een groep ogenschijnlijke mensenmensen menen mensentrekjes uit te voeren rond de haard door te vragen naar elkander en het leven van alledag. De sfeer is onbevangen en nonchalant. Dan gaat de bel. Een stilte valt. De deur lijkt als vanzelfsprekend open te gaan. Een tweeling nadert de gevulde leefruimte. Een koppel volgt. Zonder iets te zeggen schuift het viertal aan. Zestien paar mensenogen knipperen gelijktijdig. Naast het haardvuur is dat het enige geluid dat de stilte inlost. Er volgen nog meer mensen. Iemand met een grote rugzak klaar om op reis te gaan, iemand met een versgebakken appeltaart, zelfs twee dalmatiërs die een verdwaasd baasje naar binnen trekken. Dan nog een koppel en ook een drieling volgt. Één voor één, twee voor twee, drie voor drie komen de mensen binnen. De woonkamer begint vol te stromen. Twintig, eenentwintig, tweeëntwintig. Wanneer één zacht fluisterend begint met tellen duurt het niet lang of de gehele groep doet mee. “Zesendertig, zevenendertig, achtendertig!” schreeuwen ze in verschillende toonhoogtes.
De doldwaze boel laat zich meeslepen door verenigende energieën die elkaar voor het eerst aantreffen. Samen schreeuwen en lachen de zogenaamde mensenmensen alsof ze elkaar al jaren kennen steeds harder en harder. Luider en luider. Meer en meer. Ze beginnen te hossen. Adembenemende dikke lichamen springen op en neer en bulderen het uit. De dalmatiërs blaffen uit enthousiasme. Het is een hels kabaal. Lachend komt iedereen tot stilstand. Dit is het teken om toch eindelijk de dag te beginnen. Slaperige ogen openen zich. Het ontwakende lichaam draait zich langzaam om en rekt zich uit. Een glimlach verschijnt op het gezicht: het is kerst en dat vier ik dit jaar lekker alleen.
Deze column is geschreven door Docerend Theatermaker Vera Bonder en is onderdeel van de serie ‘De Makerscolumn’ die wekelijks hier verschijnt. Meer zien van Vera Bonder?
