Blijven maken
Zoals jullie misschien hebben gelezen in mijn eerste column ben ik nog maar kortgeleden begonnen als maker. Creatief en ondernemend ben ik altijd wel geweest, maar het zelf creëren begon voor mij pas echt tijdens de eerste lockdown. Ik luister daarom erg graag naar podcasts zoals Make van Kris Pauw en De Makers podcast van mede-columnist Dide Vonk. Zij zijn beiden ook beginnend maker, waardoor zij precies de vragen stellen waarop ik ook antwoord wil.
Ik steek altijd wel iets op van hun interviews, maar gelukkig is er ook veel herkenning. De grootste makers lopen tegen dezelfde onzekerheden aan als ik en hebben in hun beginfase dezelfde fouten gemaakt als ik nu in de mijne. Het is ontzettend interessant om te horen hoe iedereen diens eigen weg heeft bewandeld en hoe verschillend dit bij iedereen is.
Eén ding komt regelmatig terug en laat dat nou net iets zijn wat ik zelf nog lastig vind: blijven maken. Als je er dieper over nadenkt, komt het eigenlijk neer op blijven geloven. In jezelf, in de noodzaak van jouw kunst, in een positieve uitkomst.
René van Meurs, één van Dide’s laatste gasten, zei heel overtuigend: “Inspiratie is bullshit, er is alleen ambacht. Je moet gewoon gaan zitten en gaan maken”. Het deed me denken aan het boekje The War of Art, geschreven door Steven Pressfield. De titel is een geinige woordspeling op het eeuwenoude Art of War. In het behulpzame en soms pijnlijk confronterende boekje verkent Pressfield waar jouw uitstelgedrag vandaan komt, hoe je het herkent en hoe je ermee om kunt gaan. Ik kan je vast verklappen: het komt wederom neer op ‘ga zitten en ga maken, elke dag opnieuw’. Deels ben ik het eens met deze stelling, maar tijdens de lockdowns heb ik het toch anders ervaren.
In de lockdowns stond de wereld voor velen stil en zo ook voor mij. Dit gaf mij alle ruimte om alles op gevoel te doen. Niets hoefde, alles mocht en het creatieve brein had vrij spel. Hierdoor overviel inspiratie me wel degelijk en ik hoefde mezelf niet dagelijks te forceren om te maken. De teksten, melodieën en onderwerpen vonden hun weg naar mij in plaats van dat ik ernaar op zoek moest. Op de gekste plekken en momenten kwam er plots iets in me op, zoals een appje op je telefoon. Soms maakte ik dagen achter elkaar helemaal niets en dan opeens haalde ik een nacht door om in één klap een nieuw nummer te schrijven. Er was geen druk, geen deadline en geen consequentie. Tijdens de lockdowns ontdekte ik dat inspiratie bestaat en dat jezelf dagelijks dwingen om te maken niet per se hoeft.
Maar toen kwam er weer betaald werk binnen. Genoeg om de Tozo te cancellen, genoeg om weer mee te doen met werkend Nederland en zelfs genoeg om meer leuke dingen te doen. Voor ik het wist zat de agenda weer vol met leuk werk en sociale bezigheden. De inspiratie die me vond bleef niet lang meer plakken. En als er wel iets bleef hangen duurde het een paar dagen voordat ik het wist uit te werken. Gestadig nam het leven me over en de afwachtende houding om inspiratie me te laten overkomen, wierp steeds minder zijn vruchten af.
Zou het dan toch waar zijn? Zet jezelf neer en maak? Ook al hou ik niet van forceren, denk ik dat René en Pressfield gelijk hebben. Het wordt tijd dat ik het niet meer als forceren ga zien, maar als het ontwikkelen van mijn schrijfvaardigheden. Misschien komt er niet dagelijks een pareltje uit, maar eraan werken is wat telt. Dat pareltje zit er uiteindelijk vast wel tussen, maar dit keer gaan we er zelf naar op zoek. Genoeg afgewacht!
Love, May.
Deze column is geschreven door Actrice en singer-songwriter Marije van Sonsbeek en is onderdeel van de serie ‘De Makerscolumn’ die wekelijks hier verschijnt. Meer zien van Marije?
