MEMENTO MORI is een heuse trip en een waar cadeautje
‘Gedenk te sterven’ zo kan je memento Mori los vertalen en ik zou niet weten waneer je deze leus ooit zou gebruiken behalve dan als een slecht gezette tattoo op een ledenmaat van een iemand uit een Xenos product sparend huishouden. Ik wil de woorden eigenlijk laconiek weglachen omdat het verdomd eng is daar echt over na te moeten denken, want waar ga je nou precies heen als zoals Shakespeare in het wereldberoemde to be or not to be zo mooi schreef - ‘When we have shuffled off this mortal coil’ Wat zich vrij vertaald naar - als wij uit ons lichamelijke omhulsel zijn gestapt.. tjah?!
NDSM Theater - 17-07-2020 - 20:30
Spelers/makers: Yannick Noomen , Marius Mensink, Ibelisse Guardia Ferragutti, Maya Mertens en Christiaan
Verbeek.
Co-regisseurs: Anne Maike en Floor Houwink ten Cate
Ontwerp: Julian Maiwald
Kostuum: Esmée Thomassenstort
Choreografie: Josephine van Rheenen
Nineties productions ging de uitdaging aan om de geplande locatievoorstelling Memento Mori, waarin ze de afstand tot onze eigen sterfelijkheid wilde onderzoeken, in een nieuwe vorm te gieten, namelijk een online resort. Theater á la 2020.
De voorstelling kon op 2 manieren bijgewoond worden: Coronaproof in het daadwerkelijke theater of lekker thuis voor de buis (via zoom). Ik had de eer om de voorstelling in levende lijven bij te wonen. In het NDSM Theater in Amsterdam-Noord dus. Het was een compact grotendeels groen podium waar de nodige tv schermen en laptops in waren geïnstalleerd - de zijkanten van het podium leken op een houtwerkplaats gedrapeerd in groenscreen doeken.
Van te voren werd uitgelegd dat de voorstelling in het engels gespeeld zou worden omdat we met deze nieuwe vorm van theater grensoverstijgend kunnen zijn. De opstelling: 4 acteurs, 2 man, 2 vrouw en een muzikant.
Zonder verhaal
Wat begon als 4 losse monologen achter hun laptops werd plots gemonteerd tot 1 beeld van 4 hoofden. Er werd een lied ten hore gebracht waarin de woorden ‘my body’ ontzettend vaak in te horen was. Langzaam maar zeker verandert de voorstelling in een heuse trip en beschouw ik het als een cadeautje dat wij de constructie achter het Zoom beeld mogen aanschouwen.
Er wordt gewerkt met gezichtsfilters en hallucinerende beats. als de acteurs naar het midden lopen, onder een camera gaan staan, er een afgrond zichtbaar wordt op de tv schermen laten ze zich 1 voor 1 over het randje vallen en komen de acteurs en publiek in een vrije val terecht.
Tekst loopt door onder foto.
In een hoog tempo worden er vanuit alle hoeken groene decor stukken getoverd, er wordt over elkaar heen, onder elkaar door, boven op elkaar gelegen en greensuits worden aangetrokken om zo de thuiskijker een explosie van goed doordacht, strak geregisseerd beeld zo gefinetuned mogelijk te tentoonstellen, alles om de illusie te dienen. Een groen geschilderde loopband komt ten tonele en terwijl de acteur al lopend zijn monoloog afsteekt wordt er om hem heen alles groen gemaakt.
Er worden groene confettisnippers gegooid en langzaam kleurt de vloer volledig groen (mijn persoonlijke hoogtepuntje) waar vervolgens een bombastische omgeving geprojecteerd en zijn de acteurs enkel nog dolende hoofden.
Plots is iedereen weer terug bij zijn laptop waar het begon en is van alle lijven 1 lijf gemaakt.
Zijn ze gereïncarneerd?
Ze eindigen met zijn allen in een halve schemering en laten een meerstemmig lied klinken.
Online vs. Real-life.
Het was fijn weer bij theater te zijn, nineties toont aan ontzettend innovatief te kunnen zijn. Hoezeer ik me vermaakt heb vraag ik me af hoe de mensen het thuis hebben ervaren, omdat ik van mening ben dat het zijn charme heeft om te zien hoe er wordt gebouwd naar een scene.
Er worden veel onderwerpen aangeraakt maar niks wordt echt concreet behandeld waardoor het lastig is echt een band op te bouwen met de acteurs en wellicht is dat in deze setting ook niet persé de noodzaak.
Ook zijn wij als mensen zoveel gewend qua special effects dat je wanneer je nu weer aan een stuk ‘ouderwetsere visuals’ wordt blootgesteld, het toch allemaal beetje aandoenlijk en slordig overkomt.
Er is nog veel te ontdekken op dit gebied - vooral hoe je de spiegelneuronen van het publiek kan activeren, en de magie van het theater kan bewaken. Maar we kunnen wel stellen dat het eerste serieuze bod is gedaan.
Een hele nieuwe vorm van theater is door Corona ontpopt, nu rest enkel de vraag zijn al die greenscreens wel echt nodig om theater te vertalen naar beeld?
