Saturday Night Fever - Een Swingende Terugkeer met een Zware Onderlaag

Foto's door Roy Beusker.

Na lange tijd is Saturday Night Fever weer terug op de Nederlandse podia. Op 29 september 2024 ging de musical in première in het Theater aan de Parade in Den Bosch, geproduceerd door De Graaf & Cornelissen Entertainment. Buddy Vedder schittert in de hoofdrol als Tony Manero, terwijl Esmée Dekker de rol van Stephanie Mangano op zich neemt. Maar ondanks de iconische discodeuntjes van The Bee Gees, schuilt er een verrassend zware ondertoon onder de glitter en glamour van de dansvloer.

Geschiedenis herhaalt zich

Deze nieuwe productie markeert de derde keer dat Saturday Night Fever in Nederland wordt opgevoerd. De musical maakte zijn debuut in 2001 in het Beatrix Theater in Utrecht, met een memorabele Chantal Janzen in de rol van Stephanie. Na een succesvolle tour in 2011-2012, beleefde de show een moeilijke terugkeer in 2021, toen de productie met Javan Hoen en Vajèn van den Bosch in de hoofdrollen werd afgebroken door de coronapandemie. Gelukkig krijgt de musical nu alsnog zijn verdiende herkansing in het theaterseizoen 2024/2025, met een nieuwe sterrencast.

Een muzikale reis door de jaren '70

Wat meteen opvalt, is dat de musical een feest blijft dankzij de onvergetelijke muziek van The Bee Gees, afgewisseld met andere bekende nummers. De keuze om een non-replica productie te maken, waarbij de producent afwijkt van eerdere versies, geeft de voorstelling een frisse draai. Het blijft echter wel een balans tussen het ‘gezellige gedans’ en de onderliggende tragiek van het harde leven in het New York van de jaren ’70.

Michael Muyderman maakt diepe indruk als Bobby C, een jongen die vastzit in een uitzichtloze situatie nadat zijn vriendin ongewenst zwanger is geraakt. Zijn worsteling, evenals de chaotische dynamiek van Tony's familie, gespeeld door Mariska van Kolck als Flo Manero en Raymond Paardekooper als Frank Manero, geven de show een verrassende diepgang. Van Kolck blinkt uit als de door het leven getekende moeder die worstelt met een gewelddadig huwelijk en de valkuilen van haar zoons.

Dansen met spiegels

Een van de meest opvallende keuzes in de regie van Martin Michel is het gebruik van spiegels in het decor, wat een knipoog is naar de film. Tony kijkt vaak naar zijn eigen reflectie, wat symbool staat voor zijn zelfontwikkeling en groei. Dit concept werkt deels goed, maar helaas was het vanaf mijn plek in de zaal moeilijk om de gezichtsuitdrukkingen van Buddy Vedder te zien. Daardoor ging een deel van de emotionele lading verloren en bleef het effect soms oppervlakkig.

Qua decor is er rekening gehouden met het reizende karakter van de productie. Alles is goed overdacht en praktisch in elkaar gezet. De club en de danszaal ogen overtuigend en het decor slaagt erin om de sfeer van de jaren '70 over te brengen.

Vertalingen die wringen

Wat betreft de nieuwe vertalingen ben ik minder enthousiast. Hoewel de producent op zoek was naar de zwaarte van het New Yorkse leven in die tijd, komt dat niet altijd naar voren in de teksten. Een voorbeeld hiervan is de vertaling van het nummer "If I Can't Have You". Waar dit in de 2001-versie nog krachtig was vertaald als "Als ik jou niet krijg", is de huidige versie "Ik wil jou alleen" toch een stuk minder urgent en raakt het minder diep.

Hetzelfde geldt voor sommige andere scènes. Ondanks de zware thema’s – zoals de zelfmoord van Bobby C – voelt de musical soms flinterdun aan. Buddy Vedder mist in de laatste scène, na de tragische dood van zijn vriend, de intensiteit die nodig is om dat moment echt binnen te laten komen. Er is geen schreeuw, geen tranen, geen bibbering. De zin ‘Bobby C is…’ had een emotioneel prachtig moment kunnen zijn, maar het voelt vlak. Dat doet afbreuk aan de impact van het verhaal.

Hoogte- en dieptepunten in de cast

Buddy Vedder doet als Tony Manero zijn best en laat zien dat hij geschikt is voor de rol. Hij weet Tony's innerlijke worsteling goed te tonen, maar mist af en toe de kracht om de voorstelling op de cruciale momenten echt te dragen.

Esmée Dekker daarentegen speelt als Stephanie Mangano met zoveel pit dat ze soms de rest van de cast lijkt te overtreffen. Haar krachtig spel maakt haar een genot om naar te kijken, maar een beetje meer balans had de dynamiek in de voorstelling wellicht goedgedaan.

Gina Bentvelsen speelt Annette met overtuiging en laat een mooie gelaagdheid zien in haar personage. Ze switcht moeiteloos tussen kwetsbaarheid en haar wanhopige pogingen om Tony’s aandacht te trekken.

Een absolute uitschieter is Mariska van Kolck als moeder Flo. Haar indrukwekkende prestatie maakt haar een van de emotionele zwaartepunten van de voorstelling. Haar tekstbehandeling is fantastisch en ze weet een kwetsbaarheid te tonen die ontroert.

Sergio Nanlohy en Melissa Otten zorgen voor de luchtige momenten als clubzangers en nemen enkele nummers met flair voor hun rekening. Ze brengen de nodige ontspanning in de show, iets wat door het publiek in de pauze veel werd besproken. Helaas doet Sergio's pruik afbreuk aan zijn anders zo sterke verschijning op het podium.

Conclusie

Saturday Night Fever is een swingend spektakel dat garant staat voor een avond vol dans en muziek, maar mist soms de emotionele urgentie die de thema’s van het verhaal verdienen. De muziek en dans zorgen voor een heerlijk avondje theater, maar de diepgang blijft af en toe wat oppervlakkig. Desondanks levert de cast mooie momenten en blijft de musical, ondanks zijn tekortkomingen, een feest om naar te kijken. Ze spelen door het hele land en de volledige speellijst is hier te vinden.