‘Stilzitten in het theater is nog nooit zo moeilijk geweest’
Permanent Destruction is de ‘fictieve’ band die theatermaakster Naomi Velissariou in het leven riep 3 jaar geleden om samen met Joost Maaskant af te rekenen met een aantal taboes uit de huidige beeldcultuur. Sentimenten als zelfhaat en faalangst zijn in die cultuur te mijden thema’s, omdat ze niet sexy of Instagram-waardig zijn. Je kunt jezelf nu eenmaal niet profileren aan de hand van uitingen van pijn. Of wel? Een post-dystopisch muziektheaterdrieluik is het resultaat. Deze week ging het derde en laatste deel van dit drieluik in premiere in de Utrechtse Paardenkathedraal en De Cultuurvlogger was daar natuurlijk bij.
‘Na het succes van de theatrale concerten gebaseerd op het werk van Sarah Kane (The SK Concert - 2018) en Heiner Müller (The HM Concert - 2019), slaat PERMANENT DESTRUCTION een nieuwe weg in. Daar waar in de eerste twee delen van het muziektheaterdrieluik haat in al zijn vormen centraal stond (zelfhaat, vrouwenhaat, mannenhaat en haat voor het leven), is het derde deel een poging om af te rekenen met angst als voedingsbodem voor die haat.
In Pain Against Fear gaat een persoonlijke openbaring gepaard met een uitnodiging aan het adres van het publiek. Een uitnodiging om je eigen angst te bezweren door collectief te raven op het ritme van je individuele pijn. In de rotsvaste overtuiging dat de acceptatie van pijn ons lijden kan verzachten. Pain Against Fear is mindfulness on speed. De muziek is een meedogenloze mix van de strakke sound van producer Joost Maaskant en Velissariou’s hardnekkige poging tot kwetsbaarheid.’
Als de lichten in de Paardenkathedraal doven kun je een speldenknop horen vallen zo stil is het. Het publiek zit op 1,5 meter afstand van elkaar te wachten tot de show begint. Maar voor de lichten weer aangaan trakteert Joost ons op een energiek spektakel van pompende elektronische beats waardoor stilzitten haast onmogelijk lijkt. Niet sinds het begin van de lockdown heb ik zo gesmacht naar een nachtclub, een feestje of een ander evenement om eens lekker te dansen. Terwijl ik om me heen kijk, zie ik dat veel meer mensen dit hebben. Hoofden knikken op en neer op de beat, billen schuiven op de stoelen heen en weer en voeten tappen mee.
Wat volgt is een aaneenschakeling van nog meer oppompende beats, techno van Maaskant, met daaroverheen teksten van Velissariou over pijn, zelfhaat, zelfliefde, geboorte, dood, liefde, daten. Het gaat zo snel dat het soms niet helemaal direct binnenkomt, maar persoonlijk heb ik het gevoel dat Velissariou het publiek huiswerk mee geeft. De voorstelling is eigenlijk bedoelt als één grote rave en achteraf zullen de stukken tekst als sneeuwvlokjes één voor één vallen op het juiste moment.
Pain against Fear werpt een blik op de hedendaagse maatschappij door de ogen van Naomi Velissariou en Joost Maaskant en dat is een verdomd interessante kijk op het leven. Hoewel ik eigenlijk een beetje boos ben op Naomi en Joost, omdat ik nu nog meer alle feestjes en clubs mis, ben ik nog meer geïnspireerd, hebben ze wederom deze theater-experience fantastisch neergezet en vind ik dit echt theater anno 2020. Vol energie, vol maatschappelijke onderwerpen in een volledig uniek jasje. Dit is hoe je theater maakt en dit wat ik graag zie.
Ben je nou ook benieuwd naar deze voorstelling? Kijk dan even op de website van Theater Utrecht. Er is ook merchandise te koop en muziek is te vinden op Spotify onder Permanent Destruction.