“Duncan Laurence laat mij dansen, dromen en zorgt voor rillingen over mijn rug”
Small Town Boy is het debuutalbum van Songfestivalwinnaar Duncan Laurence. 13 mei bracht Duncan zijn EP Worlds on Fire uit. Hierin zijn songs als Someone Else en Yet voor het eerst te horen. Maar het album bevat ook niet eerder uitgebrachte nummers, zoals Umbrella en Sleeping On The Phone. Duncan heeft het album geschreven in samenwerking met songwriters en producers Brett McLaughlin, bekend van zijn werk met Selena Gomez en Troye Sivan, en Bram Inscore die ook eerder met Sivan werkte. Het album eindigt met een een up tempo elektronisch nummer samen met Armin van Buuren.
Het album is een mix tussen Noah Kahan en Harry Styles, een mix tussen opliftende en dromerige pop songs. Het opbouwende nummer Beautiful tekent het begin van dit album. Beautiful is een nummer dat gemaakt is om op te leven, te dansen en te voelen, het tweede nummer op het album is daarentegen een nummer om bij weg te dromen. Bij de eerste klanken van Yet moet ik meteen denken aan Alt-j, de dromerige, zwevende en haast engelachtige klanken doen mij hieraan herinneren. Deze eerste twee nummers nemen mij mee naar een lentedag in het bos en met de regen buiten laat ik mij dan maar ook al te graag meenemen.
Laurence neemt mij mee van dansend en dagdromend in het bos naar eenzaam op mijn kamer. Het volgende nummer Between Good and Goodbye is een nummer over liefde. “Now tell her what's changed between good and goodbye. Why you tryin' everything to walk out of her life”. Deze zinnen in het couplet grijpen mij aan en laten een kwetsbare kant van Duncan zien. Deze kwetsbaarheid is ook terug te horen in het nummer Loves You Like I Couldn’t do. Een echte break-up song die ervoor kan zorgen dat je zelf ook een beetje breekt. Loves You Like I Coudn’t do is een gevoelig nummer met een liefdevolle boodschap.
Na deze emotionele en kwetsbare nummers, hoor ik het nummer Sleeping On The Phone, één van mijn persoonlijke favorieten op dit album. Een opvallend nummer dat anders is dan de andere nummers die we van Duncan kennen. We horen harmonieuze stemmen samensmelten met die van Duncan, dit leidt tot een melodieuze warme deken die ik graag om mij heen sla.
De volgende nummers op het album zijn Figure It Out en Last Night. Waarbij de piano in de eerste nummers voren komt, staat de gitaar in deze nummers centraal. Dit leidt tot midtempo nummers die goed passen tussen het rijtje Noah Kahan en Matt Simons. Deze nummers vormen de transitie op het album naar Someone Else en Love Don’t Hate It. Beide uptempo nummers zijn al eerder op de EP verschenen. Je zult ze dan vast ook al eens op de radio hebben gehoord. Wat mij betreft nummers die geschreven zijn om hits te worden.
Wanneer ik het volgende nummer hoor ben ik meteen verslaafd. Umbrella neemt weer een paar stapjes terug waar net als bij Sleeping On The Phone meerdere stemmen zijn samengesmolten. Het nummer bouwt langzaam op waarna de rustige dromerige klanken het nummer weer afsluiten. Een uniek nummer waar ik niet genoeg van kan krijgen.
Het laatste nummer op het album is een bijzondere samenwerking tussen Duncan en Armin van Buuren. Feel Something is een enorm contrast met de andere songs op het album. Het elektronische nummer laat mij wakker schieten uit de dromerige gemoedstoestand waar de andere nummers mij in hadden gebracht. Het nummer steekt voor mij af bij de rest van het album en de elektronische beats zorgen voor rillingen op mijn rug. Een bittere afsluiter van een tot dan prachtig album.
Duncan Laurence heeft met zijn debuutalbum duidelijk gemaakt dat hij geen one-hit wonder is. Deze man kan muziek maken en doet dit ook gruwelijk goed. Het album neemt je mee door Duncan zijn emoties, gedachtegangen en gevoelens. Het album Small Town Boy zet ik met alle liefde nogmaals op, maar het laatste nummer sla ik over.