‘Uchronia’ is een intiem kijkje in het leven van Vincent Riebeek

Performer Antonio Maia.

Performer Antonio Maia.

In het kader van de Art of Performance dagen in van Theater Rotterdam en Julidans bezocht ik op 4 juli 2021 in Theater Bellevue de voorstelling ‘Uchronia’ van choreograaf Vincent Riebeek. Een voorstelling/ performance die een intiem kijkje geeft in het hoofd van Riebeek. En noem het wat je wilt, maar je ziel zo open en bloot presenteren vind ik dapper en eigenlijk ook weer zo gewoon.

Riebeek is eigenlijk een autodidact, iemand die zichzelf iets aanleert, en een buitenstaander van de traditionele danswereld. Hij studeerde in 2018 pas officieel af aan de School voor Nieuwe Dansontwikkeling en aan DASarts en had daarvoor al ervaring met performen samen met Florentina Holzinger en werden toen “Europa’s meest radicale performanceduo” genoemd. Zijn werk is rauw, wekt bij de kijker vraagtekens op, is ‘esthetisch’ niet mooi, maar is meteen misschien ook de kracht.

Wat is mooi? Wat is esthetiek? Wanneer iets een authentiek verhaal is van een choreograaf of maker dat is niks van dat alles belangrijk. Het gaat erom dat de kijker naar huis gaat met een gevoel. Welk gevoel dat is mag je helemaal zelf bepalen. Is het walging, interesse, verdriet, blijheid of zet het je in het algemeen aan het denken? Het kan allemaal.

Op het podium: 4 performers en 1 performer zien we terug als videobeeld. In het midden van het podium een cirkel van gebroken glas, aan de linkerkant een zwarte box en achterin een constructie van 3 palen; 2 omhoog en 1 er tussen in. Het zijn simpele vormen, maar daardoor kun je zelf als kijker gedurende de voorstelling bepalen waar je bent en wat deze objecten voorstellen.

Maar waar gaat Uchronica nou over?

Uchronica staat voor ‘geen tijd’, net als dat utopia ‘geen plaats’ betekent en gaat over van alles en nog wat. Al deze thema’s komen uit de koker van Vincent en zijn performers. Samen gaan ze in gesprek en vinden ze thema’s waar ze allemaal geïnteresseerd in zijn en vanuit daar gaan ze werken. Het kan gaan over seksualiteit, gender, drugs, nachtleven, zelfexpressie, leeftijd, drugs, intimiteit, maar ook het lichaam als object staat in de schijnwerper.

Op het eerste oog voelt de voorstelling misschien ongepolijst. Maar wanneer je daar doorheen prikt zie en voel je de emotie en gevoel die in de voorstelling liggen. Riebeek werkt bijvoorbeeld alleen met mensen met wie hij een band heeft. Er zijn dus geen audities voor zijn voorstellingen, maar de performers zijn vrienden van Riebeek. Wel zo veilig als je wilt dat je eigen verhaal goed verteld wordt.

Over die performers gesproken; Rose Acras, Antonio Maia, Nicolas Roses, Slim Soledad. Een diverse groep die met veel passie deze rauwe show brengen en alles laten zien.

Julidans is opgericht in 1990 als festival voor (hedendaagse) dans, waarin de individuele expressie van een kunstenaar op het leven en zijn persoonlijke reflectie op maatschappelijke ontwikkelingen, centraal staan. En precies om deze reden van de voorstelling van Riebeek zo goed in de programmering van Julidans, maar ook van de Art of Performing dagen, die draaien immers ook om ruwe onorthodoxe performances die je aan het denken zetten.

Nog nooit wat ik het eerder oneens met het woordenboek. Ik weet niet eens of het kan, maar toch is het zo. En van alle prachtige woorden die we hebben in de Nederlandse taal vind ik dit nog wel een van de belangrijkste, naast liefde, gelijkheid en respect.

dan·sen (danste, heeft gedanst)
1 zich ritmisch bewegen op de maat van de muziek
2 (vrolijk) springen en huppelen

Maar dit is niet meer wat je alleen onder dans moet verstaan en als je dan ook naar deze of één van de andere voorstelling besluit te gaan tijdens de Art of Performance dagen dan moet je 1 ding meenemen: een open mind, want dan kan een voorstelling je zomaar opeens bij de lurven grijpen en ga je met een hoofd vol gedachtes en meningen naar huis.

Meer informatie over The Art of Performance dagen vind je op de website van Theater Rotterdam. *Deze blog is geschreven in opdracht van het Theater Rotterdam, maar zoals altijd met onafhankelijke pen geschreven.



Vorige
Vorige

Nu open: Museumhuis Barnaart!

Volgende
Volgende

Anders denken