‘Unseen’ van Jakop Ahlbom Company bereikt niet het volle potentieel, vind ik.
‘Een ongelukkige vrouw die zich eenzaam en niet gezien voelt. Een echtgenoot die het verleden niet van zich af kan schudden. Een stille inbreker die in lege huizen overnacht. De komst van deze inbreker zet hun relatie nog meer onder druk. Het doet hen beseffen wat werkelijk van waarde is.’ - daar gaat de nieuwe voorstelling van de Jakop Ahlbom Company over. Op 16 februari was ik aanwezig bij de première in Theater Rotterdam en daar vond ik wat dingen van natuurlijk.
Door wind en weer reizen om een voorstelling te bekijken. Natuurlijk heb ik dat ervoor over! De cultuursector is weer open en ik wil jullie zoveel mogelijk toffe tips kunnen geven de komende tijd en ik was dus ook zeer enthousiast toen ik deze voorstelling deze week in mijn agenda zag staan. Dus ik vocht ik me door storm Dudley heen en vertrok ik richting Rotterdam.
Mocht je me al een tijdje volgen dan weet je dat ik eerder al een voorstelling bezocht van dezelfde company, namelijk Knock-Out een high-energy voorstelling met enorm veel slapstick, humor en trucs. Deze heb ik trouwens ook alweer getipt in de theateragenda voor dit jaar, want die gaat in reprise.
In Unseen zitten dezelfde elementen als Knock-Out, die visuele effecten en die trucs, maar de sfeer is compleet anders. In plaats van high-energy en slapstick duiken we veel meer een verhaal met een serieuze ondertoon in. Het doek gaat omhoog en we zien een huis inclusief complete, wat zal het zijn, jaren 60 of jaren 70 sfeer. Meteen voelen we dat dit niet persé draait om een gelukkig huwelijk. We zien een klein rood kinderfietsje dat van kamer naar kamer rijdt doordat het huis draait. Om te zien wat ik bedoel kun je het beste even de trailer bekijken:
De voorstelling is gebaseerd op de Koreaanse film Bin-Jip van Kim Ki-Duk. Een film waarin een inbreker inbreekt in huizen van mensen die op reis zijn, hij eet hun eten op, slaapt in hun bed en gebruikt de badkamer en in ruil voor zijn overnachting doet hij klusjes; hij wast af, repareert spullen en ruimt op. Op een dag breekt hij ergens in waar de mensen wel thuis zijn en wordt hij betrapt. Hij bevrijdt daar de vrouw des huizes omdat het dus een gewelddadige relatie is en zij vertrekt met hem en samen breken ze overal in. De man des huize is rancuneus en zorgt ervoor dat ze gepakt worden en de vrouw komt moet thuis komen in de gewelddadige relatie. Ondertussen leert de inbreker zichzelf het ‘onzichtbaar zijn’ aan. Hiermee bedoel ik het in een kamer zijn, zonder dat iemand weet dat je er bent. Dit alles komt inderdaad ook terug in Unseen.
Hoewel ik de opzet, het concept, het decor en de performers technisch sterk vind, mis ik toch een beetje motivatie en duiding in het stuk. Als ik niet achteraf had opgezocht waar de film waarop dit stuk is gebaseerd, dan had ik nog met best wel wat vragen gezeten. De trucs met het decor zijn indrukwekkend, maar ik mis echt een emotionele band met de performers. Er mist wat gevoel. Ik zou wat meer ernst willen zien, want wanneer het tragische ook echt tragische is, dan wordt het komische ook echt een groot verschil en dan kun je mijn aandacht langer vast houden.
Desalniettemin vind ik dat Jakop Ahlbom (die trouwens zelf de inbreker is) een prima voorstelling neerzet, waarin je te zien krijgt hoe je een verhaal kunt vertellen met je lichaam, zonder tekst en een heel tof decor.