Deze makers volgen wij op de voet. Zij maken en wij kijken.
3 januari 2022 - Als Cultuurvlogger zit ik vaak in het theater. Meer dan gemiddeld kun je wel stellen. Soms één avond, maar regelmatig vaker. Hierdoor zie ik ook heel veel spelers en spreek ik heel veel makers. Soms staan die op het toneel en soms trekken ze aan de trouwtjes of doen ze beiden. Ik kan jullie sowieso met veel zekerheid vertellen: Nederland is een land vol met talent. Maar soms raakt een maker bij mij een persoonlijke snaar. Dan vallen ze op en dan ga ik daarna gewoon altijd kijken wat ze gaan maken. In dit lijstje drie van die makers op een rijtje.
Christian van Eijkelenburg. Christian van Eijkelenburg maakte op negenjarige leeftijd zijn debuut in de musical Oliver van Joop van den Ende Theaterproducties. Daarna volgde producties als Kruimeltje en Peter Pan van IMM Theater, Doornroosje van Studio 100 en Pietje Bell van De Graaf & Cornelissen Theaterproducties. In 2008 speelde en maakte hij met 9 andere theatermakers de muziektheatervoorstelling Per Expresse van Alba Theaterhuis.
In 2013 studeerde hij af aan de Frank Sanders Akademie. In datzelfde jaar nam hij de Jos Brink Genesius Penning in ontvangst; een jaarlijkse aanmoedigingsprijs van stichting Tekstpierement voor een veelbelovende, afstuderende student.
Hij maakte en speelde van alles, maar waar ik hem tegen het lijf liep is toen hij op de planken stond samen met Sanne Franssen het theaterduo De Fransse Eijkel. Zij toerden vier seizoenen door Nederland met de voorstellingen ‘De Fransse Eijkel Speelt’ en ‘Subtropique’ en oh wat waren deze voorstellingen geniaal en grappig. Ik heb de eerste volgens mij drie(!) keer gezien en hun tweede voorstelling twee keer.
Momenteel speelt Christian zijn eerste solo-voorstelling ‘Drift’ en ik ben dan ook meer dan benieuwd hiernaar. Ik ga binnenkort zeker even langs in het theater.
Naomi Velissariou. “Naomi Velissariou is een Grieks-Belgische regisseur, schrijver, acteur en performancekunstenaar met een voortdurende fascinatie voor de vloeibaarheid van hedendaagse identiteit en de manier waarop deze wordt ingezet in de huidige beeldcultuur. Ze is de exponent van een generatie geëngageerde podiumkunstenaars en is niet bang om namens deze generatie op de barricades te gaan staan. Velissariou gebruikt filosofische, wetenschappelijke en persoonlijke denkbeelden als grondslag voor voorstellingen met een rijke beeldtaal.”
Dat klinkt misschien allemaal een beetje warrig, maar kortom vind ik Naomi één van de stemmen van het nieuwe theater. Een frisse wind die met volle energie (en dan kun je gerust 150%) verwachten op het podium staat en voorstellingen brengt.
Ik kwam voor het eerst in aanraking met Naomi toen ik het tweede deel van het post-dystopische muziektheaterdrieluik Permanent Destruction. In de voorstellingen aan werkten ze aan een muzikale en visuele signatuur rondom het alter ego van ‘lijdend popicoon', dat haar in staat stelde zich uit te drukken over thema's zoals zelfhaat, misogynie en faalangst, thema’s die in een Instagram era taboe zijn geworden. In haar werk staat de notie van 'lijden' centraal, meer bepaald het lijden van vrouwelijke personages van in de klassieke tijd tot in de huidige beeldcultuur. Ik maakte er een vlog en interviewde Naomi daar. Er gingen zoveel luikjes open bij mij door de manier waarop ze haar visie met mij deelde en sindsdien ben ik fan kun je wel zeggen.
Onlangs ging ik langs bij het laatste project waar Naomi in speelde en ook voor een deel verantwoordelijk was voor de makerskant: Atropa: In Atropa wordt de strijd om emancipatie bezongen in een taal die haar generatie het beste verstaat: die van pompende beats en messcherpe poetry. Atropa vertelt het verhaal van de oorlog om Troje en verenigt zowel qua thematiek als taal het klassieke en het hedendaagse in zich.
En hoewel ik geen fan ben van Griekse tragedies was het een perfect voorbeeld van de vernieuwde stijl van Naomi. Messcherp, pompende beats en spannende nieuwe keuzes. Ik hou er van!
Guy Weizman. Guy Weizman is sinds 2017 artistiek leider van het Noord Nederlands Toneel en leidt vanuit Theater de Machinefabriek naast het Noord Nederlands Toneel ook nog altijd het internationale dansgezelschap Club Guy & Roni. De Twaalf Gezworenen was het toneel regiedebuut van Guy Weizman bij het Noord Nederlands Toneel. Zijn debuutvoorstelling als artistiek directeur van het Noord Nederlands Toneel, Carrousel, werd genomineerd voor de Mimeprijs en voor de voorstelling Salam ontvang hij de Regieprijs 2018 van de Nederlands Toneeljury.
Ik sprak al eerder in een vlog met Guy Weizman, toen hij gedurende de corona-lockdown een geheel digitaal hotel opende om zijn voorstellingen in te vertonen en zijn performers een platform te geven. (Zie hieronder) Voor het eerst was het weer mogelijk om bij een voorgesprek aanwezig te zijn, om achteraf met andere kijkers in de ‘toiletten’ of ‘de bar’ na te kletsen over een voorstelling. Ik vond het fantastisch hoe snel en hoe goed dit was opgetuigd.
Afgelopen jaar zag ik in het Amsterdamse Bostheater ook nog eens een andere voorstelling van NITE; The Underground en daarover schreef ik ook nog eens wat; Een ode aan de buitenstaander. Wat ik vooral fijn vind aan Guy is dat hij een maximalist is. Veel kostuums, een groot orkest, veel dansers, veel decor. Bij hem is meer beter en dat moet goed gedaan worden, want anders wordt het een rommeltje. En dat kan hij. Vandaar dat ik een enorme liefhebber ben en dan ik altijd met veel plezier bij zijn stukken in de zaal zit.
Ik heb nu natuurlijk maar drie mensen uitgelicht uit een sector waar er zoveel mensen zijn. Dus er zullen nog wel vaker stukken zoals dit verschijnen op de blog. Denk je nou: je moet eens naar een voorstelling of tentoonstelling gaan kijken van deze makers: laat het me dan absoluut weten!