‘Fremdkörper zorgt voor een unheimlich gevoel’

Het Holland Festival is ook voor De Cultuurvlogger officieel van start gegaan. De komende tijd zal ik 8 voorstellingen recenseren/ beschrijven voor jullie. En deze keer blog ik voor jullie over Fremdkörper; de voorstelling van het eigenzinnige mime/performanceduo Suzan Boogaerdt en Bianca van der Schoot. De voorstelling heet Fremdkörper en dat betekent ‘Vreemd Wezen’.

4 juni 2021. Ik ben onderweg naar Het Hem in Zaandam. Dit is waar ik de eerste voorstelling Fremdkörper ga zien. Op dit moment ben ik nog van onder de impressie dat het woord voorstelling een juiste is, maar ik zal jullie zo meenemen in waarom ik hier niet meer achter sta. Zodra ik aankom op Het Hembrugterrein in Zaandam krijg ik meteen weer kriebels in mijn buik; ik mag weer naar een show! En dat betekent: nieuwe prikkels, nieuwe inspiratie en nieuwe energie, want dat is wat ik vaak uit voorstellingen haal. Nogmaals: voorstelling is geen goed woord voor wat ik zo ga ervaring.

Het Hembrugterrein is een fabrieksterrein dat eind 19e eeuw gebouwd is en ingericht voor de Artillerie Inrichtingen om er vuurwapens, artillerie en munitie te maken voor het Nederlandse leger. Er werkten tijdens de Eerste Wereldoorlog zo’n 8500 mensen en tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het bezet en bijna vernietigd. Uiteindelijk is het tot 2003 in gebruik geweest. Vervolgens heeft de natuurlijk heel lang de kans gehad om de gebouwen over te nemen en op een paar creatieve ondernemers die er zich vestigde gebeurde er niet veel tot in 2011 werd besloten om het gebied te renoveren en in 2014 gingen de deuren dan ook voor het eerst open voor het publiek. Verschillende ondernemers werken inmiddels in de gerenoveerde, industriële gebouwen en er vinden verschillende evenementen en festivals plaats.

Tekst loopt door onder foto.

Rond 21:00 kom ik aanrijden bij Het Hem (Het nieuwe huis voor hedendaagse cultuur in de voormalige kogelfabriek op het terrein en een mega toffe culturele hotspot #MustSee) . Ik laat mijn ticket zien en mijn negatieve Covid-19 test en krijg een bandje om. Vervolgens moet ik buitenom lopen om via een andere ingang de zaal te betreden. Ik kom een bord tegen en daarop staan:

Welkom bij het New Center For Sleep and Consciousness opgericht door de Female Future Foundation.

Dit veldlaboratorium is een plaats voor helende dromen. Een plaats waar incubated Seekers slapen en dromen om goddelijke informatie te ontvangen van De Grote Godin voor het proces van collectieve heling en transformatie.

Je bent van harte uitgenodigd om ons incubated Seekers te vergezellen. Om diep te slapen en nieuwe niveaus van realiteit te openen, is onze collectieve liefdevolle aandacht van onschatbare waarde. Uw aanwezigheid is noodzakelijk om de overgang te maken, om de laatste resten van onze patriarchale samenleving los te laten en om mogelijke nieuwe toekomsten te ontdekken.

Die laatste zin stemt mijn optimistisch. Het lijkt me heerlijk om de patriarchale samenleving los te laten en de toekomst opnieuw in te richten. (Als je dit nou leest en denkt: ‘what the fuck is een patriarchale samenleving?’ dan zal ik je dat even kort vertellen. Het is een samenleving waar mannen een dominante rol in spelen of meer macht hebben!) Vervolgens loop ik de zaal in en wat ik zie is moeilijk te omschrijven, vandaar een foto:

Bewust van je eigen lichaam

In een ruimte in de oude kogelfabriek staan wel zo’n 70 poppen opgesteld schat ik zo. Sommige liggen op veldbedjes en elke pop is vergezeld door een andere pop of mannequin die aan de voeten van het bed zit als een soort verzorger of helper. Ik kan er niks aan doen door meteen een link met Covid-19 te leggen. Wat als de pandemie een verkeerde afslag had genomen, de ziekenhuizen vol hadden gelegen. Hadden we dan ook allemaal in zulke bedjes in noordhospitalen moeten liggen? Ik blijf er maar aan denken.

Ik betrad als eerste de ruimte en loop was rond, maar op een gegeven moment neem ik plaats op een witte plastic stoel. Naast elk bed staat namelijk een stoel en dit is voor publiek. Ga ik dan maar van uit. Waar normaal een voorstelling zich afspeelt op een toneel, waar publiek allemaal dezelfde kant op kijkt, zit ik nu ook naar de mensen tegenover me te kijken. Een apart gevoel en ik word dan ook zeer zelfbewust van mijn eigen lichaam. Want als ik hun kan zien, dan zullen ze ook naar mij kijken.

De man op mijn veldbed, het zijn allemaal witte mannen op die bedden, draagt een muts, heeft een klein kristalleen aapje op zijn buik en de verzorger mannequin heeft een briefje met een slaaptekst erop staan. Wat me ook opvalt is dat bij elke stoel een grote thermoskas en beker staat. Ik denk meteen: daar gaan we zo wat mee doen.

Angst om te snurken

Zodra iedereen zit en de voorstelling begint, horen we een stem die door de ruimte galmt. We worden welkom geheten en we mogen mee op reis. Vervolgens horen we verschillende teksten van de stem over de aarde, het samenkomen van de gehele mensheid. De poppen/ mannequins op de veldbedden beginnen hevig te ademen wat bij mij zorgt voor een unheimlich gevoel. Maar ook beginnen ze af en toe samen te neuriën als reactie op de stem die nog bezig is met het verhaal.

Aan gezien de ceremonie waar wij als publiek bij mogen zijn het enige is dat gebeurt en je verder nergens op hoeft te focussen beginnen vanzelf je gedachtes af te dwalen naar binnen. Het gaat over het lichaam, over dromen, wie ben je als je niet in dit lichaam zat? Heeft je ziel precies het goede lichaam uitgekozen en is dit enkel en alleen een reïncarnatie? Allemaal gedachtes die door mijn hoofd schieten en meerdere antwoorden volgen uiteraard. Halverwege de ceremonie wordt er ook nog aangeboden of je zelf verder wilt op een veldbed, maar ik besluit dan anderen dat maar moeten doen. Ik val nogal snel in slaap in een horizontale positieve en wil niet dat ik zometeen keihard lig te snurken door de hele zaal.

Na ongeveer een uur en 15 minuten is de ceremonie voorbij en mag je even blijven zitten, nog even rondlopen of de zaal verlaten. Velen lopen nog even rond om alle poppen te bekijken, een enkeling verlaat de zaal al.

Achteraf lees ik dat de teksten die we hoorden geïnspireerd zijn op diverse openbare hypnosessies op Youtube, sterfcontemplaties uit het Tibetaanse Boeddhisme en verschillende wetenschappelijke slaaprituelen uit het oude Griekenland.

Vragen zonder antwoord

De voorstelling Fremdkörper heeft bij mij best wat vragen opgeroepen en laat mij tot op de dan vandaag nog even nadenken daarover. Wie is dat vreemde wezen dat mijn lichaam bestuurd? Krijgen we informatie in onze dromen van een Grote God en moeten we daar dan wat mee?

Je kunt Fremdkörper bezoeken als voorstelling, maar ook als installatie kun je het bekijken in Het Hem in Zaandam. Een aanrader voor iedereen die met een open blik deze zaal binnen durft te treden, want anders kan je niet optimaal genieten van deze gebeurtenis.

Wil je nou meer informatie over Fremdkörper of het Holland Festival? Dat kan op de website van het Holland Festival. En bekijk voor de andere shows die ik ga zien de Cultuuragenda hier op de website! *Deze blog is geschreven in opdracht van het Holland Festival, maar zoals altijd met onafhankelijke pen geschreven.