IFFR - ¡Homofobia! ‘24 - Cinema als aanval

Over: ¡Homofobia! van Goyo Anchou

Ergens in de maalstroom van ¡Homofobia!—te midden van genderverwarring, bijbelse taferelen en een expliciete sociologische analyse van de fallus—wordt duidelijk dat Goyo Anchou geen film maakt, maar een offensief voert. Een aanval op het narratief, op conventionele cinema en vooral op de politieke status quo. Zijn woede is voelbaar, zijn stijl is compromisloos, en zijn film is een manifest dat zich niet laat inkaderen.

Wat begint als een ogenschijnlijk speelse sex comedy ontspoort al snel in een visuele hyperventilatie: split-screens, overlappende beelden, afwisselend poëtisch en schreeuwerig. Het is alsof Anchou zijn frustratie niet alleen verwoordt, maar het publiek dwingt om die ook fysiek te ondergaan. Even lijkt er een Lubitsch-achtige komedie in schuil te gaan—een spel van misverstanden en seksuele verwarring—maar al snel explodeert de film, en met hem de logica. Jezus stijgt op, protestmarsen vermengen zich met archiefbeelden, en Anchou’s eigen stem keert terug, niet om af te ronden, maar om te ontregelen.

En toch, te midden van de chaos, blijft de vraag hangen: wie is de film voor? Want net zoals Anchou’s carrière een oefening in radicaliteit is, zo is ook ¡Homofobia! een film die zich niets aantrekt van toegankelijkheid. Dit is cinema als wapen, niet als dialoog. Fascinerend voor wie zich wil laten overrompelen, maar voor de argeloze toeschouwer misschien niet meer dan een intellectuele overval.

Toch, terwijl de aftiteling voorbijrolt en Anchou’s stem nog nagalmt in de zaal, blijft één gedachte hangen: als cinema nog een daad van verzet kan zijn, dan is dit hoe het eruitziet. En wie zich geroepen voelt, mag zich laten meesleuren.