‘L’Étang: Schizofrenie op het toneel.’
Het Holland Festival is ook voor De Cultuurvlogger officieel van start gegaan. De komende tijd zal ik 8 voorstellingen recenseren/ beschrijven voor jullie. En deze keer blog ik voor jullie over L’Étang van De Franse theatermaker Gisèle Vienne over een jongetje die zich genegeerd voelt door zijn ouders.
6 juni 2021. Samen met cultuurredacteur Matthijs Janssen bezoek ik de voorstelling L’Étang in het Internationaal Theater Amsterdam op het Leidseplein.
Het stuk komt oorspronkelijk uit 1902 en is geschreven door Robert Walser. Een jongetje uit het gezin voelt zich dus genegeerd door zijn ouders en zet zijn eigen dood in scène.
Het verhaal lijkt enorm simpel en van te voren verwachtte ik dus ook een soort morele les te leren, maar zoals al eerder bleek toen ik Fremdkörper bezocht voor het Holland Festival is: tijdens het festival word je geprikkeld en moet je alles bezoeken met een open blik.
We beginnen de voorstelling met KEIHARDE dancemuziek. Maar dan ook echt KEIHARD. Ik zie meerdere mensen in de zaal met vingers in de oren zitten. Langzaamaan gaat het licht aan en zien we zeven poppen (dit lijkt een thema te zijn dit Holland Festival voor mij) op en rond een bed zitten. Rondom dat bed ligt allemaal troep. Snoep, stapels kleren, eigenlijk je standaard tienerkamer als je er zo naar kijkt.
Dit bed staat in een witte doos. Het Het volledige decor is teruggebracht tot witte muren en een witte vloer. Tot zover de sfeer. Theatermaker Vienne duikt vaak de donkerste krochten van de mensheid in en vindt ook dat kunst niet altijd een fluwelen handschoenen mag zijn. Vandaag ook de sfeerloze ruimte en de muziek die letterlijk pijn doet aan je oren. Ik voel meteen; dit wordt geen stuk om achterover te leunen en te kijken… het wordt opletten geblazen!
Chaos en verwarring
Een man komt op en tilt één voor één alle poppen van het toneel en twee vrouwen komen achter elkaar op. In slowmotion lopen ze achter elkaar op.
Wat volgt zijn 90 minuten van dialogen, monologen en gesprekken van zeven personen, maar gespeeld door twee personen. Verschil tussen karakters en personages wordt vertolkt door de wisseling van stemmen, intonaties en volumes. Dit alles terwijl de vrouwen in slowmotion door de ruimte bewegen.
Door de keuze van Vienne voor deze invulling van het verhaal kost het me bijna 50 minuten om erachter te komen wat er gebeurt. Is het kind schizofreen? Zijn er heftige emotionele wisselingen? Zodra de moeder overduidelijk ook de vader speelt en hij het ‘spel’ binnenkomt valt bij mij het kwartje. Let op: dit alles gebeurt in het Frans en is te volgen via boventiteling.
Tekst loopt door onder afbeelding.
Het kan allemaal
Na het minuten durende applaus incl. staande ovatie zijn Matthijs en ikzelf toch wel een beetje verward. Omdat het zo lang duurde voordat het kwartje valt ben ik toch wel meer van de helft van het stuk bezig geweest met het uitvogelen van wat er gebeurde in plaats van bezig met het verhaal. Wat jammer is, want het verhaal lijkt me een prachtig verhaal over moeilijke gezinsrelaties.
Daarnaast speelden beiden spelers goed en had ik eerder in het stuk gehad dat het lampje bij mij aanging en dat ik het snapte. Theater bestaat in verschillende vormen en stijlen en sommige verhalen zijn makkelijk te volgen en voor iedereen.
Dit stuk is bestemd voor een wat meer geoefender oog. Of als je wellicht van abstract theater houdt waarbij niet alles voor je wordt voorgekauwd. Desalniettemin prikkelt L’Étang wel en laat het je nadenken over theater an sich. Soms is een boom gewoon een boom en in dit geval zijn twee spelers, 7 personages. Het kan allemaal tijdens het Holland Festival en in een stuk van Gisèle Vienne.
Wil je nou meer informatie over L’Étang of het Holland Festival? Dat kan op de website van het Holland Festival. En bekijk voor de andere shows die ik ga zien de Cultuuragenda hier op de website! *Deze blog is geschreven in opdracht van het Holland Festival, maar zoals altijd met onafhankelijke pen geschreven.