TRAGISCHE TITEL VOLGT

Uit de film ‘Call me by your name’

De kunst van een verhaal vertellen door middel van film blijft mij eindeloos fascineren. Je snapt dat ik mijn hart kon ophalen toen ik eindelijk mijn Cineville-pas weer kon laten scannen bij een kassa. Grote, rode stoelen waar ik me gedurende de film onhandig in blijf bewegen. De trailers van films die gaan komen waardoor ik nu al zin heb om een volgende keer weer naar de film te gaan. Het uitzetten van mijn telefoon waardoor ik twee uur niet bereikbaar ben voor de buitenwereld.

Kassamedewerker bij bioscoop: “Hi!”
Ik: “Hi, wij komen voor de film!”
Kassamedewerker: “...”
Mensen voor ons: “Ja, voor de sauna moet je ergens anders zijn.” 

 Oké, blijkbaar was ik naar de film gaan toch een beetje verleerd, maar dat mocht de pret niet drukken. The World To Come was het gekozen verhaal voor de desbetreffende avond. Een verhaal over twee getrouwde vrouwen die elkaar vinden te midden van de koloniale periode in Amerika. Een intiem portret over de ontluikende liefde tussen de twee. Met een tragisch eind.  

Terwijl ik het noodlottige einde van deze film gadesla, vraag ik me af waarom queer liefdesfilms toch zo vaak een somber einde hebben. Waarom er geen RomCom-achtig happily ever after einde mag zijn voor deze films? Bij een romkom heb je de bekende verhaallijn waarbij de karakters geïntroduceerd worden. Ze ontmoeten elkaar en worden verliefd, waarna er een obstakel volgt dat een van de twee, of zij beide moeten overwinnen. Vervolgens vinden ze elkaar weer en zijn ze gelukkig samen. Niet dat ik wil zeggen dat dit een heel realistisch beeld van liefde is, maar in de recente queer liefdesfilms die ik heb gezien lijken de hoofdpersonen nooit voorbij het obstakel te komen.

Call Me By Your Name? Een van de twee eindigt in een heteroseksueel huwelijk. Rafiki? Twee vrouwen worden met geweld uit elkaar gedreven. Summer Of 85? Een van de twee jongens verongelukt. And Then We Danced? Een van de twee jongens gaat toch trouwen met een vrouw. Moonlight? Eindigen ook allebei alleen. Misschien ligt het wel aan mij? Misschien kies ik de verkeerde films uit? Begrijp me niet verkeerd, ik ben heel blij dat deze innige liefdesfilms bestaan, maar ik merk dat ik niet heel gelukkig wordt van deze herhalende droevige afloop.

Ik geloof dat verhalen verteld door middel van kunst je beeld kunnen vormen. Zeker wanneer eenzelfde verhaallijn zich meerdere malen herhaalt. Misschien denk je: “Ach, met heteroseksuele liefdesfilms eindigt het ook zo vaak dramatisch.” Ja, true, maar er zijn zó veel heteroseksuele liefdesfilms dat dit niet het overheersende beeld is. Wanneer we keer op keer in films zien dat queer liefde tragisch afloopt, hoe vormt dat ons beeld dan? Is het dan niet een bevestiging dat queer liefde altijd een weg vol obstakels is? 

Misschien maak ik het ook wel te groot, want aan de andere kant zijn er ook genoeg series op Netflix met ontluikende queer liefde die fijn, gelukkig en geliefd aflopen. Maar terwijl ik de bioscoop uitloop bij The World To Come kan ik me geen queer liefdesfilm voor de geest halen die liefdevol eindigt. Of misschien ben ik ook wel geïndoctrineerd door de verliefdheids-vlinders-in-je-buik-forever romkoms dat alle liefdes een ‘happily ever after’ krijgen. Zoals ik al zei: dat is niet per se een realistisch beeld. Misschien is liefde ook messy, intiem, diep en bij vlagen tragisch, en zijn queer liefdesfilms gewoon veel reëler? 

Deze column is geschreven door creatief strateeg, project manager en podcaster Nikki Neervens en is onderdeel van de serie ‘De Makerscolumn’ die wekelijks hier verschijnt. Meer zien van Nikki Neervens?