Waarom
Ik weet niet waar ik ben
En dat is precies waar ik wil zijn.
In een soort van rokerige waas
Die me omarmt.
Vaag.
Ik weet waar ik vandaan kom
En ik weet dat er een moment volgt
Waarop ik weet welke kant ik op kan,
Maar nu
Is alles troebel.
Elke gedachte, gehuld in een lichtdoorlatend melkglas laagje.
Ik zie vormen kroelen in een waas.
Beweging.
Een dans misschien.
Mijn voeten vullen zich met een tinteling die ik alleen maar kan beschrijven alsof ze met bruiswater zijn geschud.
Rillingen schieten door elke spier.
Ademhaling duw ik diep onder in mijn buik
Kalm en onrustig tegelijk
Sta ik hier.
In de onrust
Waarin alles nog staat te gebeuren,
Het pad nog meandert, de weg zich zoekt.
De kiezelstenen nog moeten landen.
Dit is wat ik niet kan grijpen.
Zo vaak tussen vingers voel glippen
Waarin ik wil hangen, wiegen.
Hier.
Kan alles,
Is niets.
Droge lippen.
Klamme handen.
Ik ben thuis
En ontheemd tegelijk.
En vreemd:
Als ik improviseer,
Voordat ik creëer,
Ben ik doodsbang.
Toch gooi ik mezelf steeds weer
In het onbekende.
En zie wel.
Ik vertrouw
Dat het komt,
Want het komt.
Daarom.
Deze column is geschreven in samenwerking met ‘Op de eerste rij’. Cultuureducatie voor basis- en middelbaar onderwijs - Www.opde1sterij.nl En deze column is geschreven door theatermakers Standje Graf en is onderdeel van de serie ‘De Makerscolumn’ die wekelijks hier verschijnt.
