Zodiac de Musical heeft een mooi doel, maar dat komt helaas niet over.
Foto door Karin Jonkers.
Zodiac de Musical, de nieuwe Nederlandse productie die probeert ons ervan bewust te maken dat we onze wereld aan het vernietigen zijn en dat we het anders moeten doen. Dit proberen ze ons te laten inzien vanuit de voormalige koepelgevangenis in Breda en aan de hand van het verhaal van Bo de Boogschutter die door de andere sterrenbeelden naar de aarde is gestuurd om de elementen; VUUR, WATER; LUCHT en AARDE op te halen en ‘project aarde’ te stoppen. Maar lukt het Bo om de aarde nog te redden?
Musicals. Je houdt er van of niet. In mijn geval ben ik er dol op. Ik heb niet voor niets zelfs ongeveer 12 jaar in verschillende kindercasts gezeten en door het hele land gereisd en op het podium gestaan. Dus elke nieuwe musical die ik kan zien is een fijne toevoeging. Althans. Als ze goed in elkaar zitten. Want hoe leuk en gezellig ik Mamma Mia de Musical ook vind, op een gegeven moment wil je wat nieuws zien.
Zodiac de Musical lijkt op het eerste gezicht een heerlijke frisse wind in dat musicalland. Een musical over het klimaatprobleem waar ook nog vernieuwd wordt door te werken met drones als onderdeel van de voorstelling klinkt als een goed idee. Het klimaatprobleem moet op welke manier dan ook worden aangepakt en als de showtrappen en grote tapnummers niet meer werken (dit is natuurlijk sarcasme, showtrappen en grote tapnummers never go out of style!) dan kun je dus proberen met drones te werken.
En de musical zit technisch prima in elkaar. De zang is goed, de kostuums zien er prima uit en het decor en al het technisch vernuft ziet er allemaal goed uit en zorgt voor de sfeer die je zou willen met een verhaal en musical zoals dit, maar het verhaal is ronduit verschrikkelijk. De verhaallijnen zijn flinterdun en ik zie geen acteur bijna contact met elkaar maken.
Het helpt ook niet dat de acteurs spelen op een rond podium in het midden van de koepelgevangenis met vier tribunes om zich heen. Het zorgt ervoor dat ze heel veel van elkaar afspelen. Zo zie ik Evi en haar vader, respectievelijk gespeeld door Dominique de Bont en René van Kooten, amper naar elkaar kijken. Bijna elke scene spelen ze richting publiek en dus van elkaar af. Ik maak geen connectie met de karakters en mis de urgentie van de spelers.
Volgens het verhaal zitten we in 2031 en staat de aarde op het punt van omvallen. Alleen de rijke landen hebben nog grondstoffen, er is niet genoeg eten en er komen honderden vluchtelingen aan op de stranden van deze landen die terug geduwd moeten worden met machines. Maar dit alles komt bijna niet over. De ‘vluchtelingen’ bestaan uit bijna alleen maar witte mensen (Het is 2021. Dit kan echt niet meer.) die in een soort ‘dansschool de Walvis’-choreografie met doekjes (van Stanley Burleson!?) lopen te zwaaien en de ernst van het klimaatverhaal kan ik ook niet helemaal serieus nemen aangezien al het drinken wordt geserveerd in plastic glazen en de programma-boekjes nog op dik hoogglanzend papier worden gedrukt. Ik denk dat: ‘Als je echt wilt vernieuwen, trek het dan in alles door wat je doet!’
Prachtig
Ik zal niet alleen maar de zure journalist uithangen, want eerlijk is eerlijk. Ik heb wel een fijne avond uit gehad. De muziek en kleding waren prachtig en een paar van de nummers hoor ik af en toe nog in mijn hoofd. Dus het is zeker geen totale mislukking. En iedereen die het durft in tijden van Covid-19 zo’n nieuwe productie op te zetten zou aangemoedigd moeten worden.
De echte musicalliefhebbers zullen sowieso wel een fijne avond uit hebben, want je krijgt sowieso René van Kooten voor je neus, dus de zang en de nummers slepen je wel de avond door. Je moet alleen niet op de details letten, want ik denk dat de creatives dat ook niet zo hebben gedaan.