Een grote tas die ik blijven vullen kan

Want later als ik groot ben, dan word ik een kunstenaar.
Een kunstenaar in het blauw.
Ik verwonder mij dan over de wereld aldaar
En pak steeds een andere vanzelfsprekendheid die ik ontvouw.

Dan ga ik heel lang in een zeurderig proces zitten
Dat ik haat maar waar ik ook heel erg van houd
En dan wens ik dat ik met andere kunstenaars bij elkaar kan klitten
maar waar ik mezelf dan niet goed genoeg voor vertrouw.

Rood, dat is de kant van de filosoof
Want ik praat graag en veel over van die vragen
maar niet te veel, ik wil niet dat ik je van je interesse beroof

Of dat je erna je ziel onder je arm wil dragen
Nee, ik wil verbaal dansen met de wereld kijkend naar de zonsondergang
Hand in hand met het leven, flirten met de tijd
Alles blijven bevragen voor ik weet niet hoe lang

en geen antwoord willen vinden op een vraag die langzaamaan aan ons verglijdt.
Een blauwe kunstenaar, een rode filosoof en een groene schrijver.
Dat mijn hersenspinsels blijven stromen op papier
dat het blijft groeien als de natuur zo ijver

want puzzelen met taal, dat geeft plezier
Ik wil dwaze woorden koppelen, dat dat zich verbindt.
Beeldspraak knoopje voor knoopje uitkleden, ontdoen van zichzelf
Een random zin die zich plots aan het eind bevindt, zoals:
Commandeer je hond en blaf zelf!

Later als ik groot ben, word ik een gele programmeur
Niet met computers en computersoftware
Maar op een theaterfestival met professionele mensen en amateurs
Een sfeertje Berlijnse undergroundscene, een beetje edgy maar niet vulgair

Ook word ik een oranje dramaturg, een roze kunstliefhebber en een paarse maker
Ik spring in een oceaan vol kleuren en ik val.
Zo veel speelmogelijkheden ik lijk wel een schaker,
Of Alice in Wonderland of Peter pan die niet opgroeien zal

Deze woorden schreef ik voor de aftrap van het Buutvrij Finals Festival 2021 dat op 19 en 20 juni plaatsvond. Het Finals Festival is het afstudeerfestival waarmee ik samen met mijn medestudenten de opleiding afsluit. In de originele tekst, die nog een stuk langer is, filosofeer ik over alles wat ik wil doen. Over schrijven, maken, programmeren. Als klein kind kon ik nooit kiezen: ik wilde alles doen en kunnen. Tegelijkertijd.

Afgelopen 8 juli ondertekende ik mijn diploma: Theatre Educator, Docerend Theatermaker, ik ben het nu. Ik stap in een gevarieerd werkveld en wil zelf ook gevarieerd zijn. Ik wil verschillende dingen doen. Dat kan een valkuil zijn, maar ook een kracht. Komend jaar is het werkveld een nieuwsgierige, hardwerkende theatermaker en -docent rijker. Ik ben eager to learn, maar weet ook goed in welke richting. Ik wil in de maatschappij staan. Ertussen, erbij, ernaast, erachter.

 En in die eagerness ben ik vast niet de enige, dat weet ik. Er zijn nog veel meer enthousiastelingen, ieder met hun eigen bagage. Een eigen rugzakje. Dat is hoe het nou eenmaal gaat. Ieder rugzakje ziet er anders uit. Dat rugzakje vul je zelf met ervaringen en verhalen. Mijn rugzakje is het afgelopen jaar vaak open en dicht gegaan. Knoopje los, touwtje open en vullen maar. Vullen met verschillende dingen die ik kan uitpakken, kan delen en die ik kan achterlaten op verschillende plekken. En nu kan ik er mee op pad.

Ik heb een niche gevonden in het werkveld waar ik mij in wil verdiepen: theaterlessen geven zonder taal, of door zo min mogelijk taal te gebruiken. Tijdens mijn stage bij de ISK (Internationale Schakelklas) en op het azc ben ik erachter gekomen dat er weinig recente literatuur is over theaterlessen geven aan vluchtelingen. Daarnaast zijn theaterlessen vaak talig ingesteld. Hoe communiceer je als je niet dezelfde taal spreekt, niet eenzelfde cultuur of geschiedenis deelt? Ik wil hier meer onderzoek naar doen, breder dan alleen vluchtelingen, en zal mijn rugzak vullen met zo veel meer dan taal. Want ik geloof dat de mens altijd in beweging blijft en dat moet je als theaterdocent ook zijn. Als we elkaar willen blijven ontmoeten moet dit ook kunnen zonder de taalbarrière die tussen ons hangt. Laten we die barrière gebruiken en verbinding zoeken. Op zoek naar universaliteit.

Daarnaast ga ik de master Contemporary Theatre, Dance and Dramaturgy volgen omdat ik dramaturg en programmeur wil worden. Academische kennis zal zich de komende jaren in het voorvak van mijn tas opstapelen. Papieren, boeken, teksten, kennis. Ik hoop ook een aantal Gender Studies vakken te volgen, zoals ik afgelopen jaar ook heb kunnen doen. Hier kan ik vakken volgen die mijn interesses rondom maatschappelijke onderwerpen zoals gender, religie, diversiteit, seksualiteit of andere onderwerpen verdiepen en verbreden. Ik leer zo veel en wil nog veel meer leren. Ik wil dát leren kennen waar anderen over schrijven. Ik wil leren over hoe onze maatschappij doordrongen is met theater. Er zijn nog zo veel onderwerpen en vragen die ik wil onderzoeken. Deze zullen zich aanpassen aan de tijd waarin we leven.

 Zo ga ik leren en spelen en ontdekken. Zo ga ik mijn tas blijven vullen. Ik voel me klaar om een stap verder te zetten. Om te stappen in het werkveld waar ik vanaf nu deel van uitmaak, want: Ik ben afgestudeerd!

Deze column is geschreven door Docerend Theatermaker Vera Bonder en is onderdeel van de serie ‘De Makerscolumn’ die wekelijks hier verschijnt. Meer zien van Vera Bonder?