‘May Evans wikkelt er geen doekjes om in haar show Fenix’
11 juni 2021. Een avondje TapasTheater. Wie regelmatig hier in de theateragenda op de website kijkt weet dat ik enorm ben van het concept van het TapasTheater. Een café met in de kelder kleine intieme zaaltjes waar je met 15 man (wanneer er geen pandemie is) een voorstelling van 20 minuten kijkt, waarna je weer terug het café in kan voor een hapje of drankje. Dit kan 3 keer op een avond, naar 3 verschillende shows of je blijft gewoon als je in een goed gesprek zit lekker op het terras zitten. Nogmaals; ik ben fan.
En niet alleen het concept is ontzettend tof, maar ook de kwaliteit van voorstellingen is eigenlijk altijd goed. Deze avond zal ik een voorstelling van cabaretduo ‘De Blauwe Vinkjes’, maar vandaag wil ik de show Fenix van onze eigen columnist May Evens of te wel Marije van Sonsbeek bespreken.
“May Evans zette haar verhalen en gedachtenspinsels om in zelfgeschreven, Nederlandstalige electropop. Haar nummers - vol pure, recht uit het hart-teksten - zijn gebaseerd op brieven die ze nooit verstuurde. Een brief aan haar overleden vader bijvoorbeeld, maar ook een peptalk-brief aan haar jongere zelf. Ze deelt deze nummers in de hoop dat haar publiek er troost en hoop in vindt, net zoals zij deed bij het creëren ervan.
Marije van Sonsbeek zong de afgelopen jaren in diverse musicals en bandjes. Als May Evans staat ze in de voorstelling ‘Fenix’ dichterbij zichzelf dan ooit tevoren. Haar muziek combineert kleinkunst teksten met een popmuziek-sound.’
Dit was de beschrijving van de show op de website en ‘uit het hart’ is zeker niet gelogen. Ik heb wel eens gehoord: ‘je moet gewoon over je normale mensen bestaan schrijven’ want dat verbind ons allemaal. En daarmee raakt Marije ook zeker. En dat zien we ook in de zaal, de tranen vloeien rijkelijk. Dat doet niet iedereen haar na.
De show steekt simpel in elkaar. Het is Marije in een prachtige witte outfit, onversterkt, en een beamer met videoprojecties. Terwijl Marije zingt over haar vader die is overleden die we beelden van vroeger, maar ook het nummer over een overspelige ex lijken 1-op-1 overgenomen uit haar leven en ze wikkelt er geen doekjes om. Marije schroomt ook zeker in deze kleine zaal geen oogcontact te maken en vast te houden en kijkt dan dwars je ziel in met haar grote poppenogen.
Naast haar overleden vader en exen die haar bedriegen wens ik haar nog veel mooie momenten ook toe, want ik ben wel benieuwd hoe Marije tegen een liefdesliedje aankijkt, maar we blijven Marije natuurlijk volgen en kijken reikhalzend naar haar visual album uit die later uitkomt, maar tot die tijd genieten we nog even van ‘Als ik loslaat’.