‘Short Circuit is een uitdaging voor je oren’

Het Holland Festival is ook voor De Cultuurvlogger officieel van start gegaan. De komende tijd zal ik 8 voorstellingen recenseren/ beschrijven voor jullie. En deze keer blog ik voor jullie over de Short Circuit, een avond met niet 1, maar 5 voorstellingen verspreid door De School in Amsterdam.

12 juni 2021. Weer terug op de dansvloer in De School. Want een aantal mooie nachten (en ochtenden) heb ik hier gehad. Het voelt gek om weer terug te zijn in de voormalige LTS-school en voormalige club. Dit keer ben ik er niet om een dansje te wagen of om te flirten, maar om te kijken en vooral luisteren naar een aantal voorstellingen onder de paraplu van ‘Short Circuit’.

Van snoeiharde technomuziek tot het subtiele geluid en lijnenspel van nauwkeurig aangeharkte zandkorrels. Gevraagd naar hun lievelingsbands en -performers, trekken de associate artists van het Holland Festival dit jaar, theatermaker Gisèle Vienne en componist Ryuichi Sakamoto, alle registers open.

Zo is er een optreden van de veelzijdige electropop-artiest, singer-songwriter en filmcomponist Tujiko Noriko en werk van François J. Bonnet (Kassel Jaeger) en Stephen F. O’Malley (Sunn O)))). Hun muziek roept een wereld op die zowel sereen als angstig is. Maar er is ook een hallucinante dansperformance van Katia Petrowick in een choreografie van Gisèle Vienne zelf, die je een andere tijdsdimensie binnentrekt.

De subtiele zentuin-kunst van Yuki Kawae brengt de aandacht juist weer naar het hier en nu. En kunstenaar Yuko Mohri vestigt met haar microfoons de aandacht op het kleinste akoestische detail.

Een veelzijdige avond dus die een waanzinnige 3,5 uur duurt. Een lange zit dus. Althans. Wel opgedeeld in verschillende onderdelen en met een pauze tussendoor, dus prima te doen. Ik was overigens nog nooit zo kort in De School. De voorstelling begint wel om 22:00 en dat betekent dat ik rond 01:30 De School uit zal lopen,

De bezoekers worden opgedeeld in twee groepen en in een verschillende volgorde zullen we alle voorstellingen te zien krijgen. Ik word ingedeeld in de groep met een roze bandje en we worden neergezet in een soort klaslokaal setting, corona-proof. Vervolgens lopen we door naar een ruimte die op iets lijkt als een oude aula van de school met een klein podiumpje achter in de zaal. De vloer ligt bezaaid met slingers, lege blikjes, half leeggelopen ballonnen en de discolampen draaien nog. Het is alsof er een schoolfeest 30 minuten geleden is afgelopen.

Op een gegeven moment zien we danseres Katia Petrowick binnen komen ‘lopen’ in slowmotion. Ze draagt een sportjack en spijkerbroek en sportschoenen en veel meer dan in slowmotion doet ze niet. ‘Ah!’ denk ik, zeker een choreografie van Gisele Vienne. Ik herken de stijl van de voorstelling "L’Étang’ die ik een week eerder zag in Internationaal Theater Amsterdam. Terug naar deze week. met een hele show in slowmotion, op een enkel moment na, wanneer er echt gedanst wordt, probeert Vienne te spelen met snelheid en tijdverloop en of je op dat moment een gevoel van extase kan oproepen. Want eerlijk: na 40 minuten slowmotion ben je wel toe aan 5 minuten normale snelheid en deze extase bereikt Vienne in ieder geval bij mij zeker.

Na deze choreografie verlaten we de aula van de school en door een van de gangen lopen we naar de binnentuin waar kunstenaar Yuko Mohri op ons wacht met een innemende performance met haar microfoons. Dat klinkt misschien gek, maar het was logischer dan je denkt. Ze had iets elektrisch verbonden op een piano die helemaal open stond, we zagen de volledige binnenkant, en elk geluid dat haar microfoon oppikt wordt vertaald naar een geluid dat de piano maakt wanneer de toetsen bewegen die horen bij de tonen die erbij horen. Dus een schaaltje met een bewegend balletje erin bijvoorbeeld en het is interessant welke tonen er dus horen bij deze actie.

Soms vind ik dat het in de kunstwereld te veel gaat om het uiteindelijke product en dat het proces en het makerschap erachter verloren gaat, dus ik vond het een enorm verfrissend idee om hier het proces gewoon ook als het product neer te zetten. Spoileralert: ik vond dit namelijk het meest interessante onderdeel van de hele avond. Het voelde alsof dit 10 minuten duurde, terwijl ik er zeker 45 minuten naar haar zitten kijken.

Na deze show konden we even een pauze nemen in de ruimte waar we ook begonnen, je weet wel die klaslokaal setting, met een drankje op onze tafel terwijl we ondertussen naar een video konden kijken van Yuki Kawae met zentuin-kunst. Perfect om even je focus weer te vinden en terug in het hier en nu terug te keren.

Uiteindelijk moeten we nog twee shows zien. De eerste show na de pauze vindt plaats in de oude danszaal van De School en volgens mij is dit de voormalige fietsenkelder, al durf ik dit niet met zekerheid te zeggen. Het is in ieder geval de kelder. We zien krijgen een performance voorgeschoteld van Tujiko Noriko. Haar stem doet me een beetje denken aan die van Björk. Klein. Zodat je aandachtig luistert. Er is ook niet veel anders om te doen in de donkere kelder, dan te luisteren naar haar stem.

Het laatste optreden, van François J. Bonnet (Kassel Jaeger) en Stephen F. O’Malley (Sunn O)))) roept een wereld op die zowel sereen als angstig is. Denk eraan, het is hier inmiddels 00:45 en het is al donker buiten. Ik moet zeggen dat ik dan al inmiddels 3 uur zit in een donkere kamer na een lange dag met veel prikkels, dus helemaal mijn hoofd hier bij houden kan ik niet. Focus is wel nodig bij dit optreden.

Rond 01:30 loop ik uiteindelijk De School uit met een hoofd vol gevoelens, nieuwe indrukken en een hernieuwde focus om eens goed te luisteren bij toekomstige voorstellingen, want geluid is toch wel heel belangrijk.

Wil je nou meer informatie over Short Circuit of het Holland Festival? Dat kan op de website van het Holland Festival. En bekijk voor de andere shows die ik ga zien de Cultuuragenda hier op de website! *Deze blog is geschreven in opdracht van het Holland Festival, maar zoals altijd met onafhankelijke pen geschreven.