‘Oh Happy Days brengt niet de boodschap die het wel in zich heeft’

‘Een voorstelling over een relipopgroep waar het geloof de weg leidt. Of die weg nou goed of fout is?’ Dit klinkt als een opzet waar ik wel van ga smullen denk ik van te voren. En aan mijn toon van schrijven en aan de kop van dit artikel merk je al. Dat heb ik helaas niet gedaan.

“Wanneer de muzikaal (en geestelijk) leider van de groep een nieuwe jongen in de community introduceert ontstaat er wantrouwen: waarom is Kevin zo dol op Stefan? Wat hebben zij met elkaar? Er zijn toch dingen die in onze gemeenschap niet kunnen?”

Laten we beginnen bij het begin. Ik ben in het Bellevue theater in Amsterdam. De deuren van de grote zaal gaan open en Matthijs, die ik heb meegenomen, en ik lopen de deuren van de zaal binnen. Wat we treffen zijn twee dames en twee heren die ‘Onze Lieve Heer’ aan het prijzen zijn met religeuze zang. Het is natuurlijk bedoeld om ons al helemaal in de sferen te krijgen. Ze zien er uit als rocksterren uit de jaren 80. Veel leer, veel make-up.

Zodra het licht uitgaat, komt ‘Kevin’ op. Kevin staat daar in een zachtroze gewaad met bloemen erop. Hij is de leider van deze relipopgroep. Ze volgen hem blindelings. En dat heeft eigenlijk ook altijd gewerkt. Eén voor één brengen ze allemaal hun verhaal van hoe ze de Heer hebben gevonden en ook hoe ze deze groep hebben gevonden. Maar Stefan hoeft niet van Kevin. Hij is nog nieuw. En langzaamaan verdwijnt het vertrouwen van de groep in Kevin. Ook blijkt Kevin af en toe met Stefan ‘bepaalde rituelen’ uit te voeren en dat terwijl Stefan toch wel aan de jonge kant is.

Nu ik dit zo schrijft wordt ik nog steeds enthousiast van het concept. Want hoelang blijf je nog geloven in iets dat niet meer staat waar jij voor staat. En durf je te kiezen voor jezelf?

Maar waar dit in essentie wel wordt behandeld in dit stuk, kom ik vooral confuus de zaal uit. Het duurt heel lang voordat er tempo in de voorstelling verschijnt en ik mis een enorme bak aan regie. Er wordt vooral heel veel tekst opgelepeld en heen er weer gelopen, maar ik merk af en toe echt intentie en samenspel. Ik zie dat de spelers zelf echt het beste proberen te maken met de teksten die ze hebben gekregen, maar ik denk dat er veel meer 1-op-1 gewerkt had moeten worden met de spelers om toon, volume en intentie echt helder te krijgen. En daarnaast denk ik zeker wel dat je 20 minuten van de voorstelling af had kunnen schaven.

Het is mijn eerste keer dat ik een stuk zie van ‘De Gemeenschap’. En dus ook mijn eerste keer dat ik jullie vertel over dit gezelschap.

‘De Gemeenschap is gegrondvest in de mime (ruimte, lichaam, tijd, beweging) en voegt daar de gesproken taal als een bepalend element aan toe. De Gemeenschap maakt theater dat fysiek, verhalend en vormbewust is. Het lichaam is altijd het uitgangspunt…’

Ik heb nog niet echt de smaak gevonden van De Gemeenschap en hoewel dit niet persé, naar meer smaakte, vind ik het belangrijk dat ik gezelschappen dat altijd een tweede kans geef. Dus ik kom zeker nog een keer terug bij een volgende voorstelling om te kijken of ze me daar wel mee kunnen bekoren.

Voor nu tourt ‘Oh Happy Days’ nog door Nederland, dus mocht het thema je wel aanspreken kun je natuurlijk altijd zelf je eigen mening gaan vormen, want ik ben ook maar één iemand.