Ine Aya. ‘Prachtig gezongen en toch met een schuldgevoel naar huis.’
Het Holland Festival is ook voor De Cultuurvlogger officieel van start gegaan. De komende tijd zal ik 8 voorstellingen recenseren/ beschrijven voor jullie. En deze keer blog ik voor jullie over de opera Ine Aya van Nursalim Yadi Anugerah, Miranda Lakerveld over de ontbossing op het Indonesische eiland Kalimantan.
9 juni 2021. In Amsterdam ligt één van de mooiste locatie om een opera of andere voorstelling te bekijken aan het IJ, namelijk het Muziekgebouw. Met aan de ene kant een prachtige mooie glazen gevel die over het IJ uitkijkt en waar je jouw kopje koffie, thee of glas wijn kan nuttigen voor je de voorstelling in gaat of erna waarna je als je geluk hebt kan genieten van de ondergaande zon. En ik kan je vertellen, geluk had ik, want na de voorstelling van Ine Aya kon ik nog even genieten van die ondergaande zon, terwijl ik uitkeek over het IJ.
Maar terug naar de show, want daar gaat het hier om. Ik mocht dus op uitnodiging van het Holland Festival naar Ine Aya. Een opera over de ontbossing op het Indonesische eiland Kalimantan. Nu moet de eerlijkheid mij gebieden te zeggen dat ik even moest googlen waar dat precies lag. Nu ben ik erachter komen dat het ‘eiland’ eigenlijk gewoon het zuidelijk deel van Borneo is en wordt gedeeld met Maleisië en Brunei. Brunei is een kleine staat en ligt in zijn geheel op het noordelijke deel. En dat noordelijke deel is onderdeel van Maleisië. Het zuidelijke deel is onderdeel van Indonesië en heet dus officieel Kalimantan.
Nu we dat weten kan ik jullie meenemen naar deze nieuwe opera van de hand van de Indonesische componist Nursalim Yadi Anugerah en de Nederlandse librettist en regisseur Miranda Lakerveld. De opera is gebaseerd op twee klassieke werken, een uit de oosterse en een uit de westerse cultuur: het Kayan-epos Takna’ Lawe’ en Richard Wagners Der Ring des Nibelungen. Beide verhalen gaan over het belang en de verering van de natuur en natuurlijke bronnen.
Belangrijk om te vertellen is dat ook ik nog nooit een volledige traditionele opera heb gezien. Ik bedoel, er zaten wel eens operazangers in voorstellingen die ik gezien had en zelfs een techno-opera heb ik afgelopen jaar al eens bezocht, maar nog nooit een traditionele opera.
Tekst loopt door onder afbeelding.
© Nichon Glerum
De setting van de avond was als volgt: er waren twee projecties zichtbaar. Twee grote cirkels, eentje op de vloer en één op de achterwand. De projecties die erop te zien zijn tijdens deze opera zijn prachtig gemaakt, maar binnen deze videokunst huist donkere en duistere en duistere kennis. Tijdens het zang en dans van de performers (Bernadeta Astari (sopraan), Rolfe Dauz (bariton), Frisna Virginia (sopraan) en danser Art Srisayam) worden we geconfronteerd met verschillende data; 1971: eerste houtkap. 1994: uitvinding van de palmolie voor gebruik in de fabriek door Unilever. 1997: verwoestende bosbranden. Ik kan deze reeks dat niet uit mijn hoofd krijgen de hele show door.
Hoewel ik me door het zang, de bewegingen en de tekst wel een prachtig eiland kan voorstellen, kan ik me vooral voorstellen dat het eiland al lang niet meer is door een Europese consumptiedrang. Ik vraag mezelf af waarom nog niet volledige vegetariër ben, waarom ik niet op alles wat ik koop check of er wel of geen palmolie in zit en wat ik nog meer kan doen om groener te leven. Want hoewel we hier ook aan het klimaat merken dat er veranderingen gaande zijn, heb ik het Amsterdamse bos nog niet in vuur en vlam zien staan.
Ine Aya is een prachtige voorstelling met een serieuze toon. Het is een muzikale en theatrale reis die je naar huist stuurt met een boodschap: doe het beter.
Wil je nou meer informatie over Ine Aya of het Holland Festival? Dat kan op de website van het Holland Festival. En bekijk voor de andere shows die ik ga zien de Cultuuragenda hier op de website! *Deze blog is geschreven in opdracht van het Holland Festival, maar zoals altijd met onafhankelijke pen geschreven.