Voor de Makers
Bij mij in de straat zijn ze een appartementencomplex aan het bouwen. Half acht ’s ochtends beginnen ze met boren, lassen, schuren en nog meer boren. Zo’n bouwproject kan natuurlijk niet stil komen te vallen. Ze bouwen door. Het moet af. Het doet me denken aan voorstellingen die gemaakt werden voor festivals die niet meer doorgaan, premières die gecanceld werden, repetities die vervielen. Projecten waar ook aan doorgebouwd zou moeten worden. De coronacrisis heeft ons nog eens extra duidelijk gemaakt hoezeer de cultuursector afhankelijk is van contact en publiek.
Ook wij zijn bouwers. Creators. Makers. We bouwen verbindingen, we creëren dromen en we maken herinneringen. Ook wij houden de samenleving overeind, want een samenleving zonder cultuur is toch een beetje als een lasagne zonder vulling, een Ernst zonder Bobbie, een huis zonder fundering. We zijn met z’n allen bijzonder creatief, maar toch lukt het maar niet om ons sterker te verenigen.
Onze sector kan zeker in deze tijden behoorlijk eenzaam voelen. Alleen achter je schrijftafel, alleen achter je piano, alleen achter je schildersezel. Klussend aan onze eigen bouwprojecten. Veel kunstenaars zijn gedwongen om zelfstandig te ondernemen, maar zelfstandig zijn betekent niet dat je het alleen hoeft te doen. Alleen samen creëren we een breder draagvlak. (Vrij naar Hugo de J.)
Er zijn kunstbonden, podcasts en platforms. Mooie initiatieven die meer aandacht verdienen. Ik belandde laatst in een Clubhouse discussie en ik dacht: dít kan wel eens ons verbindende platform worden. Maar we moeten er samen voor waken dat we niet die tandarts worden die aan andere tandartsen gaat uitleggen hoe belangrijk het is dat je iedere avond je tanden poetst. Tandartsen weten al hoe belangrijk iedere avond poetsen is. Die hoeven dat elkaar niet meer uit te leggen. Belangrijker is dat alle niet-tandartsen het ook weten. En het vervolgens weer doorgeven aan hun kinderen.
Wij kunstenaars zouden ons net als de beroepstandartsen en de tandpasta lobby nog sterker moeten verenigen. We moeten veel meer discipline- en bubbel overstijgend werken. En natuurlijk, ook ik vind dansers eng, met die lenige benen van ze die ik helaas nooit zal hebben, maar als je eenmaal met ze in gesprek gaat blijken ook zij hele aardige mensen.
We zijn geen concurrenten, maar collega’s. Laten we onze creatieve rayonhoofden bij elkaar steken zodat de cultuursector straks sterker ‘oan giet’ dan ooit tevoren. Buiten onze eigen bubbels valt nog zoveel te ondernemen, te inspireren en te creëren. Voor de toekomst van onze sector, de toekomst van onze passie en de toekomst van ons beroep. Voor de makers.
Deze column is geschreven door schrijver, performer & theatermaker Maarten Hopman en is onderdeel van de serie ‘De Makerscolumn’ die wekelijks hier verschijnt. Meer zien van Maarten?
