Netflix's "Carol & the End of the World": Een hartverwarmende blik op het einde der tijden

Het idee van het einde van de wereld roept meestal een overdaad op: de mensheid die wild tekeergaat, omdat tja, wat maakt het nog uit? En daar is ook wat van terug te vinden in "Carol & the End of the World", een nieuwe geanimeerde serie op Netflix. Maar vooral is het een verhaal over een rustige vrouw van in de veertig die de naderende vernietiging van de aarde ziet als een kans voor zelfreflectie en ontdekking. Terwijl iedereen aan het basejumpen is en de wereld over reist, vindt Carol langzaam vreugde in de alledaagse eenvoud van het leven. De show is vreemd maar geruststellend, en zou zomaar een ideale, meditatieve manier kunnen zijn om het jaar te starten.

“Dit jaar wordt er één van nieuwe dingen proberen. Zo schreef ik onlangs een recensie over een film, en nu eentje over een animatieserie. Ik heb er nog nooit over geschreven en op mijn Instagram spreek ik er eigenlijk niet over, maar ik ben dol op animatie. Volgens mij vinden veel mensen het ‘kinderachtig’, maar dat hoeft zeker niet zo te zijn. Waar je eerst ‘Bojack Horseman’ had, over een bekend paard in Hollywood met een alcoholverslaving en andere mentale problemen, is daar nu Carol. Een serie die mij zeker aan het denken heeft gezet. En eigenlijk zo erg, dat ik jullie er gewoon over moet vertellen.’

Gecreëerd door Dan Guterman (Community, Rick & Morty), draait "Carol & the End of the World" om Carol (Martha Kelly), een van de meest onopvallende personen die je je kunt voorstellen. Ze is kalm en stil, praat zelden over zichzelf (tot frustratie van haar uitbundige zus), en haar interesses omvatten het verzamelen van keramische muizen, luisteren naar Whitney Houston en uit eten gaan bij Applebee's. Dus wanneer een vernietigende planeet richting de aarde komt en iedereen slechts enkele maanden te leven heeft, weet ze niet echt wat ze met zichzelf aan moet.

De rest van de wereld lijkt vastbesloten om het beste uit hun leven te halen. Carols ouders worden een drietal (throuple) met hun knappe verzorger, en overal waar je kijkt, zie je deltavliegers en nudisten. Carol verandert daarentegen niet veel. Ze blijft vastzitten in een routine die slechts licht verstoord wordt door het hele apocalypsgebeuren. Op een gegeven moment liegt ze zelfs over het leren surfen, gewoon om interessanter te klinken. Maar vroeg in het verhaal stuit ze op een geheim dat zowel verleidelijk als mysterieus is: een boekhoudkantoor dat op de een of andere manier nog steeds draait, ook al is geld nutteloos en heeft niemand meer een baan nodig. Natuurlijk begint ze daar de volgende dag te werken.

Wat volgt is meer dan een pre-apocalyptische versie van "The Office". Carol kan langzaam zichzelf en haar ideale leven ontdekken op deze kantoorboerderij, die alleen bekendstaat als "The Distraction". Het is zelfs niet duidelijk wat ze de hele dag doen (het doet denken aan het "geheimzinnige en belangrijke" cijferwerk dat plaatsvindt in Severance). Ze maakt vrienden, bouwt een gevoel van eigenwaarde op, en wordt zelfs een verrassend ontwrichtende kracht voor het management.

Deze premisse, samen met Kelly's droge levering, heeft het potentieel om saai te zijn. Maar "Carol" omzeilt dit op verschillende manieren. Allereerst verschuift het voortdurend van toon en stijl. In de 10 afleveringen is er een lange roadtrip met een vader en zoon, een kraak op een cruiseschip, en een korte film over surfen. Een aflevering verandert een zoektocht door de verloren voorwerpen van kantoor in een verzameling prachtige korte verhalen over elk object, en een andere wisselt beelden van een wandeling af met bitterzoete herinneringen opgenomen op een oude VHS-tape.

Wat de show echt doet, is het einde van de wereld gebruiken als een excuus om de verhalen van mensen te verkennen die kritieke momenten van zelfontdekking doorgaan. Carol staat hier natuurlijk centraal, maar de serie behandelt vrijwel elk personage, zelfs de kleine rollen die als eenmalige grappen lijken, met respect en hart. Iedereen, van de Somalische piraten die op zoek zijn naar een kans om eindelijk te ontspannen tot een Russische schoonmaakster die schijnbaar niets anders kan doen, krijgt volledige bevredigende verhaallijnen met een verrassende diepgang en zorg. Hoe kort ook. Er is vreugde en hartzeer en alles daartussenin. Ook veel naaktheid.

"Carol" roept wel veel vragen op, zoals hoe treinen en elektriciteit blijven werken als niemand werkt, en wat "The Distraction" nu eigenlijk precies doet. En vaak is het moeilijk te zeggen wat realiteit is en wat fantasie. Maar uiteindelijk doet dat er niet veel toe. Dit is een verzameling verhalen over mensen, hoe verschillend ze kunnen zijn, en alle vormen die geluk kan aannemen. Het gebeurt toevallig met een reusachtige planeet die dreigend aan de hemel staat - en de tragische ironie dat zelfs als je het vindt, dat geluk niet lang zal duren.

---